Tavuk beslemeyi bilmeyen çocuk eğitmekten anlamaz!

Bahçede tavuklar... Fakat tavuklar, "senin bahçendeki" tavuklar!.. Anlatabildim mi? Var mı şansın; "bu yıl işim var, onları seneye beslerim" demeye? Dersen ne olur?.. Önce ne bulurlarsa yerler, sonra ilk öleni yerler ve sonra hepsi ölür; ya açlıktan veya düşmanlarına yem olarak!.. Bahçende tavuk varsa onları koruyacaksın, onları sulayacaksın, onları doyuracaksın. Senin bahçendeki tavuklar; "senin elinden atılmış" yemlerle beslenecekler! * Şimdi de konuya "biz" açısından bakalım: Bahçemiz var ve bahçemizde tavuklarımız var... Ben kendi elimdeki yemleri atacağım bahçeye, sen kendi elindeki yemleri atacaksın ve hepimiz ellerimizdeki yemleri atacağız bahçeye. Çok ve çok ve öyle çok ki... Yani, tavukların sevebileceği mısırlar, buğdaylar, darılar, ekmek kırıntıları, yemek atıkları bahçemizin her adımına yayılacak... Sonra ne olacak? Bahçemizde bulunan tavuklar; kendi canları istediği yemi seçecekler, fakat... ...bizim, önlerine atmış olduğumuz yemler arasından! * Şimdi alalım koca kafalarımızı ellerimizin arasına ve şunu düşünelim: Çocuklarımızın önlerine hangi hikâyeyi, hangi romanı, hangi çizgi romanı, hangi filmi yani sanat, kültür, edebiyat ana başlığı altında zikredilebilecek hangi yemi attık?.. Öyleyse... Neden bu bahçenin çocukları... Yemini yedikleri ellerin sahiplerine benzemesin? Bu yazı burada bitti!.. Bu konu daha açık ve net olarak nasıl anlatılabilirdi ki? NOT: Başkasının verdiği eser ile başkasına benzeyen çocuklar yetişir! Bundan daha doğal ne olabilir ki?.. Fakat... "Al şu beş bin lirayı ve bana şu konuda bir kitap yazdır, bastır, getir" denebilecek bir çağda yaşıyoruz. Bu bahçe hepimizin bahçesi ise ve bu çocuklar hepimizin çocukları ise; yattığı yerde gerinen her fazla paramızın hesabı yarın bizden sorulur!