Verebilmek kolay mı?

Çok sarsıldığım hikâyelerden biridir: Ağır hasta bir çocuğun tek şansı; aynı hastalığı atlatmış olan kardeşinden kan almasıdır. Çünkü onun vücudu bu mikropları yenen bir bağışıklık kazanmıştır... Tedaviyi üstlenen doktor küçük kardeşle konuşuyor. -Ablan çok hasta, diyor. Çünkü vücuduna tehlikeli mikroplar girmiş. Fakat bir şansı var, o da sensin! Senin kanın, onu iyileştirebilir. Tabii ki buna, önce senin izin vermen gerekiyor. Çocuk bu çok önemli konuşmayı dikkatle dinlemektedir. Kendisi için zor fakat herkes için çok önemli bir karar verecektir. Düşünüyor, düşünüyor ve en sonunda: -Peki ablam kurtulacak mı? Diye soruyor. -Kanını verirsen kurtulacak, diye cevaplıyor doktor. -Tamam o zaman, diyor. Vereceğim... * Çocuklar hastanenin kan nakil odasında yan yana yatmaktalar. Her ikisinin de kollarında hortumlar takılı. Küçük çocuk ablasının yanaklarının artık pembeleşmeye başladığını, anne ve babasıyla doktorların sevinçli olduklarını görmektedir... Fakat bundan sonra onun yüz ifadesi donuklaşmaya, gözlerinin ışığı solmaya başlıyor, iyice sessizliğe bürünüyor. Bunu fark eden doktor yaklaşıp saçını okşarken kısık sesini duyuyor: -Ben diyor, çocuk... Ben, şimdi, hemen mi öleceğim?.. Kardeşinin hayatını kurtarmak isteyen çocuğun, kararının büyüklüğünü görebiliyor musunuz? Meğer o, kanını verdiği zaman öleceğini sanmakta!.. * Bu hikâyenin neden tam sırasıydı, biliyor musunuz? Mübarek ramazan-ı şerif ayındayız. Müslüman öğrencilere yedirilecek iftarlıklar, eski Sovyet topraklarına gönderilecek takvimler... Ve hele, görülmemiş bir kuraklıkta kıvranan Afrika'daki milyonlarca aç susuz insanın, can çekişen yarım milyon çocuğun hayatını kurtarmak için bizlerden yardımlar talep ediliyor. "Kanımızın tamamını" istemiyorlar bizden! Kardeşimizi kurtarmak için ölmemizi istemiyorlar! İstenen sadece bir tas çorba ve bir bardak sudur! Bütün iftar ve yardımlarınızın kabulünü dilerim.