Başlığı yok!

Aslında "Modern Zamanların Kimlik Problemi" gibi, okuyucuyu daha baştan vazgeçirecek bir başlık olabilirdi. Okuyucu? Geçen gün çalıştığım yerde 8 genç arkadaşa (hafif hafif genç olmadığını anlamaya başlamanın ızdırabını bilir misiniz?) bir sebepten dolayı bazı kelimelerin anlamlarını sormaya başladım. Onlar bilemedikçe zorluk derecesi "muhtelif" kelimesine kadar indi... Evet "muhtelif"... Bildiklerini sanıp heveslendiler ve ama karşılığını söyleyemediler. Cümle içinde kullanılınca anlıyorlar ve fakat kendi kurdukları cümlelerde kullanamıyorlar. Ölü kelimeler var; sözlüklere (lügat mi demeliydim) gömdüğümüz... Ve bir de can çekişenler; ellerinden tutmamızı bekliyorlar... Kabul etmemiz lazım. Hız, her şeyi akıl almaz bir biçimde değiştiriyor ve dönüştürüyor... Onun için iddialı ve akıl satan veya can çekişen veya ölmüş kelimelerin üstüne bina edilmiş yazıların gördüğü muamele, farkında olsalar yazarlarının canını çok acıtır. Biz kimiz? Okuyucumuz kimler? Ne olmak ve nasıl karşılanmak isteriz?.. Biz de kelimeler gibiyiz aslında... Türkçe nasıl değişiyor ve dönüşüyorsa maalesef... Toplum da değişiyor. Kurumlar da... İyi mi oluyor? Bu gazetenin yazarlarını, muhabirlerini tanırsınız, tanıma ihtimaliniz olabilir. İsimleri ve resimleri yayınlanıyor. Bazen gidenler, bazen gelenler oluyor. Ama birçok da tanımadığınız var. Matbaada, teknik serviste, idari işlerde çalışan... Mesela bizim Mahmut Amcamız var... Yaşayan "eski" asil bir kelimedir. Mühür gibi... Onu görünce "bizim gazetede" olduğumu anlıyorum... Ve Mustafa Asım abiyi, Muaviye abiyi... Ahmet Demirbaş'ı... (Aslında bu saydıklarım bana en çok katlanan ve bana iyi davrananlar.) Onlar yaşayan gerçek kelimeler olarak lisanımızdır. Kimlik gibi... Şimdi Ünal Bolat ve adıyla özdeşleşmiş "Hayatım Roman" da başlıyor. Ne güzel... Toplumun kimliği, Türkçe'nin kimliği, bizim kimliğimiz... Değişip dönüşmeden... Modern zamanlar dediğiniz, yorgunluk ve kandırmacadan ibaret. Teknoloji illüzyon. Ölüm gerçek. Hayatım roman...