Bir acayip iş!

Geçen sabah Mahmutbey gişelerden çıktım ve Anadolu yakasına geçmek üzere trafiğin içinde seyretmeye başladım. Ağır akıyordu. Normal. Sabah trafiği... Yolun en sağ şeridi biraz daha hızlı akar düşüncesiyle, emniyet şeridine bitişik vaziyette yola devam ediyordum. Tabii her zaman alışık olduğumuz bir durum cereyan etti; emniyet şeridi ihlalleri başladı. Biz niye böyle yapıyoruz diye düşünmeye başladım. Otomobilde yalnız adamın en verimli işi düşünmektir. Trafiği inceler. Çevredeki yapıları inceler. Etrafındaki araçları ve hatta içindekileri inceler. Binlerce sebep/ sonuç ilişkisiyle hikayeler üretirsiniz. Belki çok sabırlı bir zamanıma denk gelmişti. Belki işim de çok acele değildi. Çok haşin düşüncelerle, emniyet şeridine girenleri tek tek kafamda anlamaya algılamaya çalıştım. Kamyonundan, lüks otomobiline kadar... Ne zorumuz var bizim? Neden seviyoruz yasakları böylesine ihlal etmeyi? Bir şey olmuyor. En önemli sebep bu. Hafif bir ceza, kavgada alınmış faça gibi havamızı arttırıyor galiba. Ceza ağır olacak. Korkutacak. Yani dayak... Fakat o sabah harika bir şey oldu. Neredeyse 2-3 yüz metrede bir, taa Fatih Sultan Mehmet Köprüsüne kadar trafik ekipleri vaziyet almışlardı ve yakalayabildiklerini durdurup cezayı bastılar. Bu manzaranın vahşi duygularımı tatmin eden halini yaşamak için şeridimi hiç değiştirmedim. Fakat ne oldu biliyor musunuz? Her seferinde, yani polis ekiplerini geçtikten sonra birileri şansını denemeye çalıştı. Hoop, bir kaç yüz metre sonra tekrar polis ekibi. Önümdeki bir araç 4-5 çevirmeye şahit olduktan sonra, artık polis molis yoktur diye atladı ki, o da yakalandı. Acayip milletiz. Bizimle nasıl baş edilir, akıl erdiremedim. Acaba emniyet şeridini boylu boyunca el ele tutuşmuş polislerle mi korusak? Hayır o ihlal eden dingillere bir de mikrofon tutsan öyle güzel trafik nasihatleri verirler ki, şaşar kalırsınız.