Bir gün daha

İkindi.. Gün bitecek az sonra... İçine dönecek çiçekler; renklerini kaybedecek. Ben biteceğim; veya "bitiyorum" telaşlarının sularına kâğıttan kayıklar bırakacağım avare... ... İkindi... Yüreğimdeki hançerin bilinmedik bir el tarafından çekiliverdiği... Kan sızıntısının, kanayan açık yaraya döndüğü... Belki de öldürdüğü... ... Sonra... Akşam olur... Acele ezanlarda, ecel korkusu... Kendime "kendine gel!" diye haykırdığım... Veya bir şadırvanın açıkta sallanan ampulünde nazlanan kirli sarı ışığa, suyun aydınlığını kattığım... Ah... Biliyorum; hüzün kurtarmaz tek başına... ... Akşam olur... İnadına akşam olur sanki... Kaybettiğim... Belki de hiç bulamadığım arayışın üstündeki gölgeler bile görünmez. Ben değil miydim günün ve güneşin gösterdiği gerçeklerden kaçan ve korkan... Suçlu benim... Ben! Bıçak sırtındaki cambaz! Zaman değil... ... Bir mezartaşı kadar sessiz... Ve ama dua kadar sıcak ümidim. Ah şu ikindilere söz geçirebilseydim... Dünya mı yüküm, ben mi yüküyüm? Bilseydim... ... Birdenbire akşam oluverir... Bir gün daha biner sırtıma, içime sindiremediğim... ... Suçlu benim... Ben! Bıçak sırtındaki cambaz! Çiçeklerin rengini çalan ikindi değil... Zaman hiç değil.