Devlet olmak!

Barbaros Hayrettin Paşa hatıralarında bazı Kuzey Afrika ülkelerinin halklarını anlatırken, devlet geleneğinden ne kadar uzak ve istismara ne kadar açık olduklarını ortaya koyar. Bu Ortadoğu ülkeleri için de geçerli. Dünyanın süper gücü iken gerilememiz ve sonra yıkılıp tekrar kurulurken defalarca küçülerek dar bir coğrafyaya hapsedilmemiz ve üstelik devrin tuhaf politikalarıyla içimize büzüşmemiz sonucunda, hem tarihsel, hem kültürel ve hem de stratejik ilişkilerimiz olan bölgelere sırtımızı çevirdik. Bu bölgeler bizsiz olamaz. Daha doğrusu kendi başlarına olamazlar. Biz yoksak oralarda Fransa var, İngiltere var, Rusya var... Aklı başında bir aşiret geleneğine bile sahip olmayan ve bir takım güçler tarafından kullanılmak ve sömürülmek üzere dizayn edilen bu sözüm ona devletlere karşı duruşumuzu ve bakışımızı gözden geçirmekte geç bile kaldık. Suriye'nin uçağımızı düşürmesi ve akabinde yaşanan tartışmalar neden büyüklüğümüzü hatırlamamız gerektiğini bir şamar gibi çarpıyor yüzümüze. Elbette Kanuni Sultan Süleyman'ın bir namesiyle binlerce kilometre ötelere çeki düzen vermesinden bahsedecek değilim. Bahsetsem yeridir fakat hamasetten çok, genetik mecburiyetlerimizin gereğini yapmak zorundayız. Suriye'de ne işimiz olduğunu merak edenler, Rusya'nın orada ne işinin olduğuna kafa yormalı. Arada bir yerlerde vaziyeti idare etme lüksümüz yok. Ya küçük ve güdük kalacağız "yerli malı haftası" şiirleri söyleyerek... Ya da üç kıta yedi iklimdeki mirasımıza sahip çıkacağız. Kimse de rezil şımarıklıklara cüret edemeyecek. Uçağımızın hangi mesafede düşürüldüğü değil, düşürülmüş olması ilgilendiriyor beni. Kimsenin takmadığı uluslararası hukuk da büyükler için değil, küçükler için işlemiştir hep. Detaylarda boğulmak yerine, aynaya bakıp kim olduğumuza ve olacağımıza karar vermeliyiz. Devlet olmak bunu gerektirir.