Devletin rengi

Geçenlerde OGS ile ilgili bir meseleden dolayı Ankara'da bir devlet bankası şubesine girdim. Sıra numarası alıp beklemeye başladım. Ama ne beklemek... Asabım bozulunca da, küçük küçük notlar aldım. Belki yazarım diye... Tarih, saat, içeride oturarak ve kapı önüne çıkıp sigara içerek bekleyenler, çalışan banko sayısı, arka planda masa başı iş yapan memur sayısı vs. vs... Bir ara şube müdürüyle konuşayım dedim. Odası karanlıktı. Masa başında çalışan memur sayısı, bankolarda vatandaşın işini görenlerden daha fazlaydı. Artık onlar geri planda hangi mühim işleri yapıyorlarsa... Özel bankalarda bu oran hep tam tersi oluyor nedense... Kırk beş dakika kadar beklemiştim. Ve bekleyen sayısı kırkın altında düşmüyordu. Zaman ziyanlığını hesap edin. Bir "devlet" bankası ile karşı karşıyaydım ve içeride çalışanların bekleyenleri umursamaması insanı ayrıca sinir ediyordu. Devlette çalışan, milletten bir fert olduğunu unutuyor âdeta... Belki de sırf bunun için memurlar veya devlet kuruluşlarının işçileri eylem yapınca "merhametle" bakamıyorum. Devletin milletin üstünden elini çekmesini istiyoruz da, milletin de devletten elini çekmesi lazım. Bu devlet bankasını bir an için özel sektör devralsa nasıl yönetir acaba? Bir düşünelim. Veya TRT'yi... "Kapağı devlete atmak" gibi genetik bir arızamız var. "Devlet kapısı" hep tavsiye edilmiş. "Bal tutan parmağını yalar"a eş değer bir saçmalık... "Bizimkiler varken biz götürelim. Sizinkiler varken siz götürürsünüz." Bu, kimsenin dillendirmediği ama kabul görmüş bir gerçek... Hele şu "Ben bu devlete 30 sene hizmet verdim" manyaklığı var ya... Vermeseydin kardeşim. Verdin de bedavaya mı verdin? Ankara... Devlet... Gri duvarlar... Neyse... Neticede otoyol ve köprülerden hızlı geçmek için bu kadar yavaş işleyen bir sisteme mahkum olmak manidardı... Allah devlet kapısına düşürmesin...