Görünene aldanmayın!

Hayal edelim... Ama televizyonda, ama hayatımızda sıkça rastladığımız bir sahne... Lüks bir salon... Şık davetliler... Gösterişli yemek masaları. Birazdan kürsüdeki sunucu, önemli bir yardım işini gerçekleştiren zengin adamı konuşma yapmak için davet eder. Alkış kıyamet. Sonra o muhterem zat hayattaki gerçek gayesinin ulviliğinden bahsederek topluma örnek oluşunun haklılığının altını çizer söylemiyormuş gibi yaparak. Salondakiler yine büyük bir onaylama coşkusuyla alkışlarlar bu kahramanı. Entrika'nın final sahnesinde Richard Gere'in kürsüdeki yardımsever bir işadamı hali bu anlatıma birebir uyuyordu. Fakat film boyunca izlediğimiz gerçekler, ortaya çıkan sonuçlara aldanmamak gerektiğini çok güzel anlatıyordu. Zengin ve mutlu bir koca, mutlu bir baba, mutlu bir dede... Ailenin mutluluk fışkıran doğum günü kutlamaları... Bu mutluluk tablosunun arkasında ne var peki? Entrika belki haftanın en güzel filmi değil. Kanunsuzlar çok daha iyi... Fakat Richard Gere'in oyunculuğu ve hayata dair güzel bir hikaye gayet başarılı anlatılmış. İşin doğrusu film bittikten sonra filmin atmosferini ne kadar uzun süre yaşıyorsam, o filmi o kadar çok seviyorum... Entrika'da hayatın kendisi var. Zorlukları ve sürprizleriyle... Kanunsuzlar 1920'li yılların Amerikasında geçiyor ve içki yasağı sebebiyle kaçakçılık yapanları anlatıyor. Eli yüzü düzgün fakat kanlı sahneleri biraz abartılmış iyi bir film. İyi ama ruhunuzda ve gönlünüzde iz bırakmaz. Gelelim Karaoğlan'a... Bizim olanı neden sona bıraktım? Çünkü beklentiyi yüksek tutup gittiğim birçok yerli yapımda karşımıza çıkan burada da arz-ı endam etti. Çizgi romanları pek ciddiye almayız. Fakat o çizgi romanı ciddiye alıp beyaz perdeye taşıdığınız zaman çizgi romana gösterdiğimiz hoşgörüyü bekleyemezsiniz. İş seyirci açısından da ciddiye biner. Para harcamak yetmiyor. Gösterişli sahneler hiç yetmiyor. Önce elle tutulur bir hikâye lazım. Bu kadar...