Güle Güle...

Çatalçeşme Sokağın Ticarethane Sokakla kesiştiği noktaki Güle Güle Apartmanına ilk adım attığım gün gördüklerim arasındaydı... Birçok orijinal insanı barındıran o binanın en ilgi çekicilerinden biriydi... Bu gazetenin o tarihteki teknik müdürüydü. Yirmi dört yıl önceden bahsediyorum... Ben de henüz personel değildim ama kadrolu ziyaretçiydim... İhtiyarladığının farkına varmadım hiçbir zaman, çünkü hep aynı kaldı; gülüyordu, kızmıyordu, Nevşehirlilere has üslubuyla hal hatır soruyordu herkese... En azından benim şahit olduğum kısımda yani yirmi dört yıl boyunca "Cemil Abi" kalmak herkese nasip olmazdı. Ebediyete ondan önce uğurladıklarımızın yanına yollarken, geride iz bırakmanın ne olduğunu daha iyi anladım. Her biri ayrı âlemde, ayrı meşgalede ve ayrı yerdeki yüzlerce insanı aynı yere toplamak için "adam" olmak gerekiyor. Manzarayı görünce ölümün "Cemil Abi" için bayram olduğunu hissetmek çok kolay ve fakat insanın kendi akıbetine kilitlenmesi o an gerçekten ürpertici. Bir teselli var sağlam; içimi serinletiyor... Yolu "Güle Güle"den geçenler, sonsuzluğa uğurlanırken "garip" kalmıyor... *** Zamanın donup asılı kaldığı o kısacık iklimde, upuzun bir film seyrediyorum her seferinde... Musalla taşının önü, bu dünyanın bir adım dışı... Orada dururken işte... Film başlıyor... Hayatı anlatıyor... İçinde ne kadar içi boş hadiseler, endişeler, korkular, hırslar, sevinçler, bekleyişler var. O kısacık iklimde bu dünyanın kocaman bir palavra olduğunu anlıyor, ama geri dönüyorum... Hâlbuki bir an gelecek... Cemil Abi gibi, oradan bir başka âleme gidilecek. Geri dönüş olmayacak. *** Güle Güle, çok eski yığma bir bina... Her katta iki dandik daire... Ama neler sığmış içine... Oradan ayrıldıktan sonra başladı benim "palavra" hayatım. Orada gerçekti... Yirmi dört yıldır bir bir eksiliyor sakinleri... Hâlâ bir ordu var sırasını bekleyen... Kimse sıra numarasını bilmiyor. Cemil Abi de bilmiyordu. ??? Allah rahmet eylesin...