Haddini bileceksin!

Fabrikatör Kenan Bey'in kızına aitti uçağa binip Avrupa'ya gitme lüksü... *** Dört bir yanımız düşmanlarla çevriliydi ve canım Türkiye'm kendi kendine yeten nadir ülkelerden biriydi. Fare dağa küsmüş, dağın haberi olmamış hesabı, içimize doğru büzüşüyorduk farkında olmadan... Ve fakat "gaz" da verilmeliydi tabii. İnsanları düşündürmek tehlikeli olabilirdi. Yerli malı haftasında fındık fıstık yiyerek nasıl şanslı olduğumuzu hissetmeli, yılda sekiz on kere tören alanlarında hamasi duygularımızı kabartmalıydık. Millet olarak hakkımızı hukukumuzu istemek, sesimizi duyurmak için meydanlara toplanamıyorduk ama jimnastik hareketleriyle ve haki yeşil geçitlerle çevik ve güçlü olduğumuzu pekâlâ gösteriyorduk. Gerçekten görüyorlar mıydı? *** Sonra telefonsuz, kalorifersiz, asfaltsız hayat alanlarımıza dönüyor, sobanın üstünde kestane pişirip, fabrikatör Kenan Bey'in kızının maceralarını seyrediyorduk. Üç beş saat yayın yapan televizyon ekranında uçağın kalkış ve inişini görmek, medeniyetle tanışmak için yeterli bir lütuftu... Ve elbette Ziraat Bankası devletin gücünü hatırlatıyordu; saygılıydık, önümüzü ilikliyorduk kapısından içeri girerken. *** Almanya'dan Hollanda'ya, oradan da Belçika'ya kara yoluyla geçerken, bize reva görülen "büzüşme"nin hüznünü bir kez daha yaşadım. Kapıkule yıkılabilir miydi? Cebimizde nüfus cüzdanımız, basıp gaza gidebilir miydik istediğimiz yere? Yoksa bu, vatanı düşman postallarına teslim etmek anlamına mı gelirdi? *** Köln'de Anuga Fuarında Sayın Mehdi Eker'in fotoğrafını çektiği için, Almanya'da mukim ve orada dergi çıkaran Türk gazeteciye "acemi er" muamelesi yapan tezkere bırakmış çavuş bozması Türk yetkili, zaten "had"dimizi bildiriyordu bütün dünyaya, güya Türk mallarını sergiliyorduk ama zihniyetimizi gösterdik: "Sen kendini ne sanıyorsun?" *** Hay Allah! Avrupa Birliğine gireriz diye epey umutlanıyordum hâlbuki... "Çanakkale Geçilmez"in yurdunda, Kapıkule'nin de geçilemeyeceğini hiç hesaba katmamışım...