Özgüven iyi de...

Çanakkale Çocukları'nın "Gala"sındayız. Yer Sinan Çetin'in evinin bahçesi. Zaten filmi de orada çekmiş. Şimdi sular seller gibi "içki" servisini ve içilmesini eleştirsek gerici oluruz ama, filmi seyredince buna gerek olmadığını düşündüm çünkü filmin "Çanakkale"nin ruhaniyeti ve gerçeği ile uzaktan yakından alakası yok. Sinan Çetin "Tarihçilerle anlaşamadık" diyor. "Tarihe uyması önemli değil, bir annenin rüyası çünkü" diyor. O zaman neden Çanakkale gibi bu ülkenin her hanesine ateş düşürmüş bir mukaddesata el uzatıyorsun? Fakat "mukaddes"leri küçümseyen aydın kibrinden böyle bir hassasiyeti beklememek lazım elbette. Bir Osmanlı mebusu güya ve etrafında paşalar, alafranga açık saçık hatunlar... Mebus ateşli konuşmalar yapıyor şehitlik ve savaş lehine... Ve onunla dalga geçiliyor. Mebus ve paşalardan biri sakal ve bıyıksız... Diğeri top sakallı... Sanki bir Osmanlı Konağı değil, Fransız Malikanesi. Yahu henüz Cumhuriyet ilan edilmemiş. Devrimler yapılmamış. Bu ne manzara... Olsun. Salla gitsin. Sinan Çetin'in canı öyle istemiş. Filmin başından sonuna bir dış ses bize hikayeyi anlatıyor. Deniz yok, Boğaz yok. Karşılıklı iki dandik siperde Anzaklar ve Osmanlı askerleri habire birbirini öldürüyor. Mebusun karısı İngiliz. İki çocukları var ve birinin ismi bizden diğerinin ismi onlardan. Nedense! Çocuklar da nasıl olduysa karşılıklı iki cepheye düşüyor. Bunu fantastik bulmuş filmin her şeyi Sinan Çetin, mantığı, hikayenin akışını bir tarafa sallamış. Maksat hümanizmin her türlü inancı reddeden ilkelliğinden bir erdem çıkarmak! Bir tiyatro atmosferini andıran filmde en çok parayı oyunculara ve "vahşet" vurgusunun altını çizmek için parçalanmış bedenlere yani makyaja harcamış olmalı. Hele bir sahne var ki, tellere dolanmış bir yaralı çığlık çığlığa bağırıyor. Nedense aklıma fena halde "Savaş Atı"nın meşhur sahnesi geldi. Klişe laflara esir olmuş feci halde hayal kırıklığı bir film. Bu filmin neresinden tutmak lazım da iki çift güzel laf etmek mümkün olsun? Bulamadım.