Twitter'da ishal olmak!

Bir şeyi maksadına uygun kullanmak bizim millet olarak zorlandığımız bir konu. Hani merdaneli çamaşır makinelerini ayran kazanı olarak kullanmak belki bir inovasyon marifetidir ama sergilediğimiz acayipliklerin hepsine böyle zorlama kulplar bulamayız. Gerçi yeniliklere adapte olmak konusundaki azmimiz takdire şayandır. İnkar edemeyiz. Fakat twitter denen zımbırtı öyle bir ufuk sundu ki; adeta hayatımızın şovunu yapmak için elimizden gelen/ gelmeyen her atraksiyonu deniyoruz. Mevzuyu kimseyi kırıp dökmeden anlatmak zor; ben de olmadık derelerden su getiriyorum gördüğünüz gibi. Yahu, adamlar neden 140 karakterle sınırlamış? Kazuratını çıkarmayalım diye. E peki kuzum ne diye alt alta 15-20 tweet atıyorsun birbirine bağlamaya çalışarak. Derdin makale yazmak veya nutuk çekmekse burası yeri değil. Seni takip edenlerle her gün bir şey paylaşmak zorunda bile değilsin üstelik. Bu bir. İkincisi daha tehlikeli... Burasını halkın kendisinin faziletlerinden istifade için kurulmuş cami kürsüsü olduğunu sananlar var. Böyle bir zan hem kibir alameti ki; vaizlik gerektiriyor/ yani hocalık, üstadlık... Hem de insanı "boş" bir olmuşluk hülyasına sevk ediyor. Elbette güzel bir söz, güzel bir nasihat paylaşılabilir. Amma velakin, paylaşım üslubunuz kürsüden milletin kafasına kafasına vurmak tarzında olmamalı... Hem neden bu kadar ciddiye alıyoruz twitter'ı anlamak zor. Twitter kimse için halkı aydınlatma ve kendi irfanını sergileme alanı değildir. Haberleşmenin, sosyalleşmenin ve hatta içi bir miktar dolu eğlencenin alanıdır. Yahu ismi bile bunu haykırıyor ey ahali!