Ve candan bir parça kopar...

Sene 1984'tü... Elimden tutup Enver Ağabeyin karşısına çıkarmıştı beni... Üniversiteye başlayacağım zamandı. Yani hayata dair en ciddi adımların atılacağı bir dönem... Doğru yerde olmam lazımdı... O günden beri doğru yerdeyim. Buradayım. Sayesindedir. *** İstanbul'u, edebiyatı, tarihi, coğrafyayı o sevdirdi bana... Bilhassa edebiyatı... Sonrasında belki o kadarını beklemiyordu ama, edebiyatla münasebetim hayli ilerledi... Kültür ve sanatla ilişkim "iş" halini aldı... Ve buna dayanarak söylüyorum; okuduğunu onun kadar derinlemesine anlayana, okuduğundan onun kadar zevk alana, okuduğunu onun kadar iyi anlatana rastlamadım... Üstadın "Çile"sindeki ıstırabı, "Sakarya Türküsü"ndeki heyecanı, "Bekleyen"inindeki haşin aşkı onun kadar hisseden zannımca yoktur. O anlattığında, bildiğimi zannetim şeyi, yeterince bilmediğim fark ettim hep. Farkettiren adamdı. *** Bir arkadaş düşünün... Birlikte yemek yiyorsunuz, aldığınız lezzet daha çok... Birlikte şiir okuyorsunuz, aldığınız lezzet daha çok... Birlikte kitap okuyorsunuz, aldığınız lezzet daha çok... Birlikte belgesel seyrediyorsunuz, aldığınız lezzet daha çok... Birlikte seyahat ediyorsunuz, aldığınız lezzet daha çok... Lezzet katan adamdı... *** İnsanın bir ağabeyinin olması önemli avantajdır... Benim yoktu; o eniştem olana kadar. Ağabeyliğin ötesinde, sürekli öğrenme gayreti ve öğrendiğini paylaşma kabiliyetiyle etrafındakileri zenginleştiriyordu. Ve ardından bir şeyler yazılacak adamların birer birer gidişi, şimdi yakıcı bir "fakirleşme" korkusu yaşatıyor bana... Giderken bile, cenazesindeki yüzlerce samimi dost ve arkadaş ordusuyla, "gitmeyi" öğreterek gitti. İmrendirerek gitti. Öğreten adamdı. *** Hayatımdaki "en güzel" şeylerin birçoğuna o, yani eniştem, yani Şinasi Teşneli vesile olmuştur... Çünkü "en güzel" şeyleri bilen ve yaşayan adamdı. Velhasıl... Yaşadığını anlatan ve anlattığını sevdiren adamdı. Adamdı. Mekanı cennet olsun...