Arkadaşıma dokunma

Naif, ama bir o kadar da kararlı bir istekti. Boğaziçi'li öğrencilerin, başörtülü arkadaşlarına destek eyleminin sloganıydı: Arkadaşıma dokunma! Oligarşik zihniyetin, bireysel tercih haklarını hiçe sayan arkaik beyanatlarına karşı insani ve özgürce bir duruştu, sergilenen... Kendi özgürlüğünü diğerinin özgürlüğünde tarif eden bu genç insanlar, aslında köhnemiş bir zihniyeti reddediyorlar. Bireyin özgürlüğünü "birlikte yaşamanın ortak paydası" olarak tarif eden bu slogan, "insanı" yücelten bir motto olarak kabul edilebilir. Bir başkasının hürriyetinin ihlal edildiği yerde, kendi hürriyetimizin ne anlamı olabilir ki... Yıllardır "otorite" yüceltildi bu ülkede. Devlete şartsız itaat etmek, yurttaşlığın gereği sayıldı. "Birlik" dendi, "beraberlik" dendi, "devlet için" dendi... Lakin, bir ülkenin, bir toplumun "fertlerden" oluştuğu gözardı edildi. Yönetim erkini elinde tutanlar, insan unsurunu gözardı ettiler. "Devlet" yüceltildikçe birey küçüldü, yok sayıldı. *** İnsanlar artık talep ediyorlar. Daha çok söz hakkı, daha çok tercih hakkı istiyorlar. Hayatlarını devletin tarif ve önceliklerine göre şekillendirmek istemiyorlar. Nasıl davranacaklarına, nasıl düşüneceklerine, nasıl giyineceklerine buyurgan bir otoritenin değil, kendilerinin karar verdiği bir ülke istiyorlar. Hayatlarını tanzim ederken kendi tercihlerini, kendi heyecanlarını, kendi ümitlerini önemsemek istiyorlar. Ve bu isteklerinde ısrarlı ve kararlılar... *** Modern hayat insanlara birey olmayı hatırlattı. Başkasının haklarına saygıyı kendi haklarının güvencesi sayan bir anlayış toplumda yeşeriyor. Bu ülkenin aydınlık yüzlü insanları, korkuların kısıtlayıcılığıyla değil, umutların ferahlığıyla yaşamak istiyorlar. Özgüven ve cesaretle geleceğe tutunuyorlar. Talep etmeyi, sorgulamayı öğreniyorlar. Ve şartsız itaati reddediyorlar. Kendileri için istediklerini diğerleri için de istemeleri gerektiğini fark ediyorlar. "Arkadaşıma dokunma" diyorlar; "zira özgürlük onun da hakkı"...