Bu şehir insana tuzak kuruyor

Başlığı Candan Erçetin'in "Şehir" şarkısından ödünç aldım. O, şarkısını söylerken hangi şehri kastediyordu bilmiyorum ama perşembe günü vuku bulan "az gelişmiş ülkelere mahsus" patlamadan sonra "biz nasıl bir şehirde yaşıyoruz?" sorusu bir kâbus gibi çöktü üstüme. Bu şehirde açık rögara düşüp ölen insanlar var; bu şehirde ruhsatsız fişek imalathanesi patladığı için sönen ocaklar var; bu şehirde iki damla yağmur yağdığı için saatlerce yolda mahsur kalan hastalar, yaşlılar var; bu şehirde eksik denetimden çöküveren binalarda yok olan hayatlar var; bu şehrin ana caddelerinde cirit atan ve freni patlayan kamyonlar var; bu şehirde iki sıra park eden araçlar yüzünden itfaiyenin giremediği sokaklarda kül olan yuvalar var; bu şehirde eksik uyarı levhaları yüzünden kaza yapan, çukura düşen araçlar, ters yöne giren sürücüyü uyardığı için, trafik polisinin gözü önünde dayak yiyen insanlar var. Bu şehirde, kepçe operatörü kabloyu kopardığı için saatlerce işlem yapamayan bir "dünya" borsası var. Umudunuz var mı? 2500 yıllık şehir, medeniyetler beşiği, dünyanın incisi, kültür başkenti... Hepsi çok cezbedici, yaldızlı tabirler. Evet bunların hepsi İstanbul'u "bir kavram olarak" güzel tarif ediyor. Ama bu kentte yaşayanlar için şehir öncelikle kaos, trafik, keşmekeş, kuralsızlık demek. Her an her şeyin olabileceği bir şehir, insanda başka nasıl bir duygu uyandırabilir ki? Göçlerle, varoşlarla, imar yağmalarıyla tarumar edilen bu şehir, kuralsız kalabalıkların ve lümpen hayat tarzının altında boğuluyor. Bu şehri seven, "İstanbullu" olmanın idrakinde olan ve -maalesef- azınlıkta olan sakinleriyle birlikte boğuluyor. Boş olan her araziye gökdelenler dikerek, afilli isimli siteler yaparak, "yaşam alanları" üreterek modernleşme olmuyor. İstanbul "paylaşılacak bir rant alanı" olmamalıydı, taşranın tahakkümüne girmemeliydi. Ama... Bu şehir insanı hayli yoruyor, bu şehir insanı hep kandırıyor...