Buyurun buradan yakın

Üç yıldır bir ekonomik program uyguluyor Türkiye. Adına ister IMF programı deyin, ister istikrar programı. İki yıldır bütçe hedefleri tutuyorsa, enflasyon düşüyorsa, ekonomi istikrarlı bir seyir izliyorsa, programın uygulama sonuçları olduğunda hemfikir olmalıyız. Programın ortaya koyduğu çok basit, bir o kadar da önemli bir kural var: "Harcama yapmak istiyorsan, bütçede bunun kaynağını baştan göster ve oluştur." Anlaşılmayacak bir şey yok değil mi?. Hükümetler ek bir harcama yapmak istiyorlarsa, program buna engel olmuyor. Sadece, bütçe dahilinde kalarak "makul ve mantıklı" bir kaynak belirlenmesini istiyor. Bunu da baştan ortaya koy ki, takip edilebilsin diyor. "Sonra hallederiz" kavramı yok programın özünde. Gelelim bugünün konusuna. IMF, son yapılan asgari ücret artışı ve emekli zamlarının gerektirdiği kaynağın nerden ve nasıl sağlanacağını görmek istiyor. Hükümet, kamu harcamalarında yüzde 10 tasarruf yapmaktan bahsediyor. Tasarruf, kamunun kitabında "lastikli" bir kavram olduğu için, programın denetçisi IMF tatmin olmuyor ve kaynağın daha "elle tutulur" şekilde belirlenmesini istiyor. Açıkçası, zamların bütçeye getirdiği ek yük için ek kaynak görmek istiyor. Zamlarla ilgili bir yazımda, "ümit ederim vergi ve fiyat artışları bulmayız kucağımızda" demiştim. Galiba bulacağız. Zira IMF, toplamda 5,5 katrilyon TL'yi bulan ihtiyacın, ÖTV ve enerji fiyatları arttırılarak karşılanmasını istiyor. Sosyal boyut Hükümet, maaş artış oranlarını savunurken, "istikrar programlarında eksik olan sosyal boyutu sağlıyoruz" demişti. Ek vergi ve fiyat artışı olmaksızın maaş zamlarını finanse edebilirlerse, el hak doğrudur bu gerekçe. Lakin, milletin tepesine vergiyi veya fiyat artışını bindireceklerse, bunun adı sosyal boyut filan değil, popülizm olur. Veya oy alabilmek için seçmene aktarılan kaynağın tüm ekonomik sistemden çıkarılmaya çalışılması. Bu sözü çok tekrar ettiğimi biliyorum ama tekrar söyleyeceğim: 2004 "çok ama çok önemli" bir yıl ekonomimiz açısından. Enflasyonda, reel faizlerde, bütçe disiplininde ve her şeyden önemlisi de siyasilere ve ekonomiye güven tesisinde son ve önemli viraj.