Coşmadan...

23 yıl, 24 sınır ötesi operasyon, 30 bin can kaybı, harcanan 300 milyar dolar, yakılan binlerce köy, yerinden yurdundan olan yüzbinlerce insan... PKK terörü denilen musibetin serencamı bu işte. ANAP, DYP, SHP, CHP, RP, DSP... Özal, Yılmaz, Demirel, İnönü, Çiller, Karayalçın, Baykal, Erbakan, Bahçeli, Ecevit... PKK terörünün bu ülkenin canını acıtmaya başladığı andan bugün kadar hükümet eden parti ve liderler de bunlar. Giden canlar, tarumar olan hayatlar, ülkenin toplam borcunu aşan güvenlik harcamaları. Son saldırılar herkesin yüreğini acıttı ama, bunca emek, para ve yıla rağmen vardığımız nokta olmalı, bizi düşündürmesi gereken... Sokaklarda haykırarak, otobüsleri taşlayarak, köyleri yakarak bulamadık bu musibetin devasını. "Geçelim sınırı, binelim hainlerin tepesine!". Tamam sınırı geçelim, ama yirmi yılda yirmi dört defa geçtiğimizi de unutmadan... "Meclisteki DTP milletvekillerini tutuklayalım!". Peki tutuklayalım, ama 1996'da da onları yaka paça Meclisten alıp hapse attığımızı hatırlayarak... Demem o ki... Bugün "vuralım, asalım, kovalım" diye özetlenebilecek "çözüm" önerilerinin neredeyse tamamı geçmişte uygulandı. Hatta daha da öteye gidildi, Güneydoğu yıllarca Olağanüstü Hal bölgesi ilan edildi ve özel yetkilerle donatılmış valilerce yönetildi. Kuzey Irak'ta bombalanmadık dağ kalmadı. Ama bitmedi bu lanet terör... Hatta arttı, palazlandı. "Dış güçler, ABD'nin emelleri vs." Diyerek kolaycılığa kaçabiliriz. Ama Türkiye olarak bir yerlerde hata mı yaptık veya yapıyoruz? Bunca tedbire, sınır ötesi harekâtlara, OHAL'e, yoğunlaştırılmış askeri güce, harcanan yüzmilyarlara rağmen, terörü -bırakın bitirmeyi- neden azaltamadık? Bu soruları yüksek sesle kendimize soracak özgüvene sahip olabilseydik keşke... Ve bu musibetten kalıcı olarak kurtulmak için basmakalıp sloganların ve klişe beyanatların ötesine geçecek basireti gösterebilseydik.