Konuşalım, gelişelim

MOBİSAD Türkiye'deki toplam cep telefonu abone sayısını açıklamış. Sıkı durun: 62 milyon! Toplam ülke nüfusu ne kadar peki? 74 milyon... Beşikteki bebelerin dışında herkesin cep telefonu var demek ki... Önümüzdeki yıl abone penetrasyonu %93'e, abone sayısı ise 70 milyona çıkacakmış. Ne kadar gelişmiş, teknolojiye ayak uydurmuş bir ülkeyiz, değil mi? Öyle ya, istisnasız her yetişkin "mobil" konuşuyor artık. Üstelik yılda 15 milyona yakın cep telefonu satılıyor. Tamamının ithal olduğunu söylemeye gerek yok. Tabii ki serbest piyasa var, cihaz firmaları da mobil operatörler de insanları tüketime teşvik edecekler, reklam yapacaklar, cirolarını artırmaya çalışacaklar. Ekonominin rasyonelleri açısından da mantıklı, hatta faydalı bir durum. Vergi artıyor, kazanç artıyor, iş sahası doğuyor... Ben ise işin sosyolojik tarafına takılmış durumdayım. Yurdum insanının bu derece iletişim ihtiyacı içine sokan acaba ne olabilir diye düşünmekteyim. Cep telefonu, Maslow'un ünlü "ihtiyaçlar piramidi"nin neresine yerleşiyor acaba? Gelişmişlik? İletişim çağındayız. Mobil telefon iş ve sosyal hayatın çok önemli bir unsuru. Kimileri için "elektronik pranga" da olsa, modern hayatın kolaylaştırıcısı. Lakin, ekonomik büyümesini refah artışı ile tam olarak bütünleştiremememiş bir ülkenin, "mobil iletişim"e bu denli iştahlı olması bana biraz ironik görünüyor. Başka bir rakam daha vereyim size: Türkiye'de bankacılık hizmetinden yararlanmayan kişi sayısı 45 milyon. Yani, 45 milyon insanın, bir banka hesabı veya banka kartı dahi yok; ama cep telefonu var. Oysa bankacılık hizmetleri de, en az cep telefonu kadar modern hayatın gerektirdiği bir ihtiyaç. Cep telefonu penetrasyonuna bakarsak gelişmiş ülke kategorisine çoktan girmiş durumdayız. Bankacılık hizmetlerine erişim kriteri ise gelişmişlik yolunda önümüzde daha çok yol olduğunu söylüyor. Türkiye bunlardan hangisi sizce?