Kredi kartı... bitmeyen hikaye

Hükümetin seri tedbirler faslından, dün de kredi kartları ve döviz kredileriyle ilgili yeni düzenlemeleri dinledik. Kendilerine mağdur diyen kart borçlularına hükümet bir güzellik daha yapmış oldu. 900 bin kişinin vadesi geçmiş kredi kartı borcu, tepeden belirlenen şartlar ve faizlerle taksitlendirilecek ve bu mağdurlar kurtarılmış olacaklar. *** Kriz ortamında hiç kimse kredi kartı borçlarının yapılandırılması hakkında olumsuz yorum yapmaz. Piyasanın, vatandaşın krizden zaten canı yanmış; hükümetin vereceği her türlü destek -yan etkilerine bakılmaksızın- kabul görüyor haliyle... Ekonominin canlanması ve bölgesel farkların azalması bakımından rasyonel ve objektif bir uygulama olan teşvik paketi veya dün açıklanan döviz kredileriyle ilgili yeni düzenleme, piyasa dengelerini gözeten, rekabet ve adaleti zedelemeyen kararlar... Lakin, kredi kartı borçlarının taksitlendirilmesi, serbest piyasa mantığı açısından da, hukuktaki akit serbestisi açısından da, bankacılık normları açısından da biraz tatsız... Veya ben öyle düşünüyorum diyelim. *** Bu kararla devlet bilmem kaçıncı defa, iki ticari taraf arasındaki bir sözleşmeye re'sen müdahale ediyor; piyasa işleyişini değiştiriyor. "Senin tuzun kuru" diye kızacaklara peşinen söyleyeyim: kredi kartımın limiti ne olursa olsun, gelirimi aşan hiçbir harcama yapmadım bugüne kadar... Yeri geldi ihtiyacımı erteledim, yeri geldi hevesimi zaptettim, yeri geldi başkasından borç aldım; ama cebimdeki kartın limitini param zannetmedim. 900 bin kredi kartı mağdurundan bahsediliyor. Mağdur, kendi bilgisi, izni ve iradesi dışında zarara uğrayan veya uğratılan kişi değil midir? O halde cebindeki kartı kendi iradesiyle kullanan, ödeyeceği faizi hesap etmeden harcama yapan veya nakit avans çeken, harcamanın gelire göre olması gerektiğini hatırlamayan bir kişi mağdur mudur? Bu yazı "kart borçlularına müjde" biçiminde yazılabilirdi, ama bazen kralın da çıplak olabileceğini hatırlamak lazım...