Sel gider kum kalır

Bün Gazetemizin 35. yaşgünü haberini okurken, başlıktaki atasözü zihnime doluverdi. Neredeyse benimle yaşıt olan bir müessesede çalışıyorum. 1970'den bugüne kadar, Türkiye'nin ekonomik, siyasi, ictimai tüm çalkalanışlarının, badirelerinin, dönüşüm sancılarının, gel-gitlerinin içinden geçerek bugüne gelmiş bir müessese. Dertlerin ve badirelerin eşiğinden geçerek gelinmiş bugünlere... Bu ülkenin Demirel'li, Özal'lı, sonra tekrar Demirel'li yıllarını görmüş, bir düzine iktisadi krizin tam göbeğinden geçmiş; demokratik gelişimin üç defa inkıtaya uğradığına şahit olmuş bir Gazete... Türkiye'nin meşakkatli dönüşüm süreçlerini hücrelerinde hissederek hem ayakta durmuş, hem de serpilip büyümüş bir şirket, daha doğrusu şirketler topluluğu... Aidiyet Şirketler ilk bakışta iktisadi birer teşekkül olarak algılanır. Oysa, her şirket yaşayan bir organizmadır aslında... Hafızası olan, hisseden, kimliği ve kişiliği olan bir organizma. Eğer insanlar bir müessesede, mecburiyet değil, aidiyet duygusu hissederek çalışıyorlarsa, o müessesenin doğru bir kimliği ve kişiliği olduğuna inanırım. İhlas, yıllar boyu gelişip büyürken sadece maddi değer üreten iktisadi bir organizma olmamış. İnsanı öne alan ve sahip olduğu değerler manzumesini hiç geride bırakmayan bir üslup sergilemiş. İçimizdeki aidiyet duygusunu şekillendiren de bu üslup olmuş. Eğer bir müessese bu kadar haksız ithama maruz kalıp, üzerinde bu kadar spekülasyon yapılıp, üstüne üstlük ülkenin yaşadığı tüm siyasi ve iktisadi karmaşaların ortasından geçip bugüne dimdik ve sapasağlam ulaşmışsa, orada aramanız gereken sadece ekonomik başarı değildir. Çok daha ötesidir. O ötede, bencillikleri törpüleyen, süfli hırsları dizginleyen bir tesanüd ve samimiyet iklimi var; İhlas'ı dimdik ayakta tutan bir iklim... 1970-2005: 35 yıl. Fazla söze hacet var mı?