Sütle yazılan yazı

Teknolojik gelişme, iletişimin muazzam ilerleyişi, maddi refahın artışı çeyrek yüzyılda insan hayatının akışını inanılmaz biçimde değiştirdi. Giderek artan bir tempoda yaşıyor -neredeyse- hayatın peşinden koşuyoruz. Herkes daha iyi yaşamak, daha müreffeh yaşamak çabasında... Belki maddi olarak bu çaba karşılığını da buluyor. Daha geniş evler, daha güzel otomobiller daha yeni cihazlar, daha iyi kıyafetler ile tatmin arayan, tükettikçe mutlu olduğunu zanneden yığınla insan var etrafımızda... Lakin aynı insanların hep aradıkları ve bulamamaktan yakındıkları bir şey var: Huzur... Tatmin olamayan, huzur duyamayan, -aslında- mutlu da olamayan insanlar her yerde... *** Dünyanın peşinden koşarsanız daima kaçar, siz ondan kaçarsanız o sizi kovalar. Bu veciz söz, bugün insanların "neden huzurlu değiliz" sorusunun cevap anahtarı... Yüce dinimiz, aranan huzur ve mutluluğun nerede olduğunu bildiriyor hepimize; tevekkül, sabır ve şükür... Oryantalist zihinlerin gelişmenin önündeki engel zannettiği tevekkül, "koyverelim gitsin" değil, aramak, çaba sarf etmek ama neticeyi Yaradan'ın sonsuz iradesinden beklemektir. Elde edilene şükretmek, kadere rıza göstermek ama gayret etmekten vazgeçmemektir tevekkül... *** Hayatın en temel gerçeği, hayatın mutlak bir sonunun olduğu... Sonu olan her şey, aynı zamanda geçici değil midir? Teknolojik ve maddi ilerleme insanların kendilerini çok muktedir hissetmelerine yol açıyor belki... Oysa en muktedirinden en zayıfına kadar -istisnasız- her insanın bir 'son'u var. Bu sonun idrakinde olmak, her şeyi boşvermek, hayata küsmek manasına gelmiyor. Yapılan ve yapılmayan her şeyin bir maksadı olması gerektiğini, elde edilene şükredip vaki olana da tevekkül etmeyi hatırlatıyor. Ve kadere razı olmayı...Üstad Necip Fazıl'ın veciz ifadesiyle: Kader beyaz kağıda sütle yazılan yazı Elindeyse beyazdan, gel de ayır beyazı.