Bu takıma laf söyleyen taş olsun

Düne kadar hepimiz konuştuk: "Yarı finale şansla, kısmetle geldik". "Hollanda, Portekiz, İtalya elenirken biz nasıl buralara eriştik". Doğrudur... Düne kadar bunları konuştuk... Ama şimdi lütfen herkes sussun...Ve ayağa kalksın... Karşınızda, sakatlığı, cezaları bahane etmeyen, aslanlar gibi bir milli takımımız var... Karşınızda, bu ülkeyi, ekonomik durumdan, işsizlikten, yazın bu sıcağında uzaklaştırıp mutlu eden bir milli takım var... Sağ olsunlar, var olsunlar... *** Bugüne kadar, hangi takım ilk 45 dakikada, Almanları böylesine bombardımana tuttu...Hangi takım, futbolun ekol olarak yerleştiği bir ülkenin direklerini zangır zangır titretti... Hangi takım, bugüne kadar Ballack da dahil olmak üzere 11 Alman futbolcuyu kendi ceza sahasına hapsetti... Biz bunların hepsini yaptık... Hem de dünyanın gözü önünde... Hem de bir, iki, üç defa değil... Defalarca... *** Gururlanmanın en yüce duygularını yaşadık... Uğur'un golü tesadüfen gelmedi ilk defa... Bir çalışkanlığın, bir kazanma azminin ürünüydü bu... Koca Almanya, ezildikçe ezildi, küçüldükçe küçüldü... Onları küçülten ve ezen bizdik çünkü... İkinci yarıda da durum aynıydı... Koca Almanya ile birlikte, dünya bizi izliyordu... Hem de hayranlıkla... Çünkü sahada, İsviçreli hakemin bile önleyemediği futbolu, Türkiye oynuyordu... Rüştü o hatayı yapmasa, biz bugün bulutların üzerinde uçuyorduk... *** Bu güne kadar, hep gerilerden gelip 3 maç kurtardık... Dün gece hep önde koştuk, kontrol bizde, üstünlük bizdeydi... Elde avuçta kalanlarla, muhteşem bir futbolun kaymağını biraz Alman balı, biraz da Rüştü'nün şanssızlığı bizim gecemizi hiç de hak etmediğimiz şekilde karartırken, yine Semih imdada yetişti... Ama ahh o 90. dakika... Ballı Almanlar, 3. gelişlerinde 3. golünü bulduğunda dünyamız nasıl da yıkıldı... Olsun, bu takımla gurur duyduk yine... Göğsümüz kabardı... Hepsine teşekkürler...