Utandık ve yıkıldık

Önce havalimanında yumurta attık. Sonra saha içinde bozuk para, pet şişe, bayrak sopası ile eyleme devam ettik. Milli marşlarına eklenen saygısızlığı 45 bin kişiyle birlikte yaptık. Sahi biz neyin peşindeydik? Kapanacak bir skoru çirkin eylemlerle utanmazlığa çevirdik. Eeee ne oldu sonunda? Almanya'ya, medeniyete ve mutluluğa uzak kaldık işte. *** Daha 30. saniyede Alpay'ın topa elle dokunması bizim havamızı kaçıran ilk hamleydi. Olmadık yerde, olmadık zamanda bir penaltı. Adamları daha ilk dakikada hamamda gevşetir gibi rehavete soktuk. Hem de kendi ellerimizle. Gol sonrası sahada futbol değil, topun peşinde koşma yarışına girdik. Kimse kendinde değildi. Kimse mantığıyla hareket etmiyordu. Karambollerin çemberinde gol peşindeydik sadece. Kimin nerede oynadığı, kimin görevinin ne olduğunu anlayabilene aşk olsun. Duran topların avantajını Emre'nin vuruşlarıyla daha bir verimli hale getirdiğimizde, ilk golü Tuncay'la buluverdik. İşte bu gol bizi daha da kamçıladı. Daha da saldırgan yaptı. *** İsviçreliler'in şaşkınlıkları, bir ikinci golün davetiyesini çıkaracak gibiydi. Nitekim 38. dakikada Hakan - Tuncay karışımı dokunuşta, bir anda kapanmayacak gibi görünen büyük farkı pire gibi küçülttük üzerimizde. İlk yarı skorunun 2-1'le kapanması bile bizim için bulunmaz bir nimetti. İsviçre'deki maçtan eser yoktu. O silik futbol gitmiş, yerine mükemmel değil ama saldırgan bir futbol anlayışımız gelmişti. İkinci yarıya başladığımızda üzerimizi sanki bir sakinlik bulutu kaplamıştı. Ama dakikalar ilerledikçe sinirlerimiz de yay gibi geriliyordu. Hakan'ın hava toplarının hepsini toplaması İsviçreliler'in moralini bozuyordu. 51. dakikada kazandığımız penaltı, bir olmazın olura çevrileceğinin müjdesiydi. Aman Allah'ım... Ne maç, ne atmosferdi o!.. Kalpleri durduracak, hızla geçen zaman ve milyarların ettiği dualar... Bir adımlık yol kalmışken, mutluluk avuçlarımızın içine oturmuşken, hüzünlenmeyelim, yıkılmayalım diye yaptığımız çırpınışlarımız anlatılacak gibi değildi. Kalemizde yaşanan tehlikeler, kaçırdığımız fırsatlar ve geçmişteki hatalarımız için duvara vurduğumuz kafalar. 84'te yediğimiz bir basit gol, hayallerimizin yıkıldığını resmen ilan ediyordu. Yazık oldu... Almanya finallerinde artık seyirciyiz.