Bize toplum mühendisleri değil toplum doktorları lazım...

Bizim modernist (!) aydınımız halktan, halk kültüründen kopuk bir ortamda, başka iklimlerde yaşamaya özenir; kendisini bulamaz bir türlü.. İtiraf edelim ki, şiiri ve şairi bol fakat düşünürü sayılı bir toplumuz biz.. Bu yüzden şairli, şiirli sularda kulaç atmaya bayılırız.. Zihnî tırmanışlar bizi yorar.. Büyük şairler yetişirdiğimiz doğru.. Ancak o şairlerin sezgilerini yakalayacak, kurdukları dünyaların kapılarını aralayacak düşünür geliştirememişiz.. Dünya çapındaki Yunus Emre'yi Türk aydınının 700 yıl sonra keşfetmesi, düşünce ve eleştiri alanında pek zengin olmadığımızı gösteriyor.. Yunus Emre'yi bu kadar geç keşfetmenin utancı bize yetmez mi? Yunus'u, Türk toplumunun ruhsal değerleri, yoğun sezgisi ve din duygusu yaşatmıştır.. Şiirinden çok, metafizik düşünce yoğunluğu onu büyük kılar.. Türk halkı onu bir ruh gibi asırlarca vicdanında saklamış ve günümüze kadar getirmiştir.. Bu durum, Türk aydınının tarih boyunca kendi halkından, kendi değerlerinden ne kadar habersiz yaşadığını gösteriyor.. Ne Tevfik Fikret'in Yunus Emre'den haberi var, ne de Namık Kemal'in.. Meşhur Servet-i Fünun mecmuasında tek kelimeyle Yunus Emre'den bahis yok.. Biz Yunus'u geçen asrın başlarında, Fuad Köprülü ve Abdulbaki Gölpınarlı'nın çalışmalarıyla keşfettik.. Bir de Necip Fazıl'ın iki dörtlük şiiriyle.. Onu İngilizce tercümesiyle dünyaya tanıtan da Talat Halman oldu.. Peki entel aydınlarımız (!) bugün bile onu derinden hissedebiliyor mu? İşte orası şüpheli.. Onu derinden anlayabilseydik, toplumsal hayatımız böylesine kutuplaşır, böylesine gergin, böylesine hırçın ve böylesine kavgalı olur muydu? Yunus'u anlasaydık, Yunus'un hoşgörüsünü, insan ve kâinata bakışını ruhumuzun derinliklerinde özümseyebilseydik bu kadar uzlaşmaz, bu kadar huzursuz bir toplum olarak kalır mıydık? Bize toplum mühendisleri değil, toplum doktorları lazım...