Boş boş beklemek

Milyonu aşkın genç, babalar gününde girdikleri ÖSS'de doğru işaretledikleri kutucuk sayısı kadar ailelerini de, yakınlarını da sevindirdi/üzdüler. Sınavlarda şık işaretlemek, soru çözmek nispeten kolay. Zor olan, sorun çözme becerisini geliştirebilmek. Okulda, dershanede, üniversitede öğrencilere doğru cevabı bulmak öğretiliyor. O da bir yere kadar. Hayatın gerçek sınavları soru çözerek değil, sorun çözerek, sorunlarla baş edilerek kazanılıyor. Sorun çözmeyi ne derecede öğrenebildiğimizi vakti gelince hayat hepimize bir bir gösteriyor. Hazır sorulara cevap vermek, hazır bir işe konmak, gençler için bir hayat tarzı haline gelmiş. Analitik düşünme, bir dizi anlamlı sorular sorma, girişimcilik, önderlik, yenilikçilik, dinamizm gibi konularda tekliyorlar. Hayatta, iş başa düştüğünde, problemin, soruların, cevap şıklarının ne olduğunu kimse kimseye söylemiyor. Söyleyenler bile sorunlarda doğru şıkkın hangisi olduğundan emin olamıyor. Pazarlamada aynı meselenin birden fazla çözümü, aynı soru'nun birden fazla doğru cevabı olabiliyor. Hızla değişen şartlarda her gün yenilenen problemlerin farkına varmak, bunlara yepyeni çözümler bulmak mecburiyeti var. Dinamik, yenilikçi, farklı davranabilenler kazanıyor. Benzer iki firma/dükkân birbirini taklit ettikleri halde biri diğerinden daha fazla (veya daha az) kazanabiliyor. Biri batıyor, diğeri alıp başını gidebiliyor. Benzer iki firma, birbirine zıt çözümlere yöneldikleri halde her ikisi de kazanabiliyor. Gençlerimizi soru çözmek kadar, küçük yaştan itibaren, önce kendi sorunlarını, daha sonra etraflarının ve ülkenin meselelerini de çözmeleri konusunda teşvik etsek. Onları şık seçici olmaktan kurtarıp, sorun çözen, doğru soruları sormasını bilen, cevaptan önce doğru soruyu arayan, kendine güvenen beyinler olarak yetiştirmeye girişsek? Yaz aylarını, sorun çözme, çevremizi mutlu etme, kişisel pazar değerimizi arttırma antrenmanlarıyla değerlendirsek? Sorulardan sorunlara terfi etsek? Sonuçları boş boş beklemesek? > (Pazarola, pazartesi günleri yayınlanır.)