Barışırsak, kalkınırız...

Biz, üniversitelerin bahçesinde yalnız başına gezmeye korkan, karşılıklı adam gibi oturup konuşmak yerine birbirine taş, sopa, yumrukla saldırmayı tercih eden, kendi görüşümüzde olmayanları adam saymayan, okullarımızın duvarlarından mermilerin sektiğini dehşetle seyretmek bahtsızlığına uğrayan, her gün geri dönmeme ihtimaline karşı, sevdikleriyle helalleşerek işine giden bir neslin, "68 Kuşağı"nın mensupları olarak, o günlerde, bugünlerin özlemini çekerdik inanın... Herkesin makul, mantıklı, objektif ve insancıl bir şekilde diyalog kurmalarını en azından bendeniz özlerdim. Ama ayrıca üniversitede gerek öğrenci, gerekse öğretim üyesi ve -yaratılışı gereği- kimseyle problemi olmayan biri olarak, en zıt kesim taraftarlarının bile diyalog özlemi çektiklerinin şahidiyim. "Diyalog", iki kişinin oturup, birbirlerinin fikirlerini, görüşlerini saygıyla dinleme olgunluğunu gösterdiği bir ortam. Bu ortamı Federal Almanya'da yıllar boyu görmüş ve kendi ülkemde bunun ne zaman mümkün olabileceğini kestirmekte zorluk çekmiştim. Son yıllarda bunun ülkemizde de mümkün olabileceğine dair ümidim arttı. İşte bugün, bunun güzel örneklerinden birini manşet yaptık. CHP lideri Deniz Baykal, Rahim Er arkadaşımızla samimi ve komplekssiz bir tarzda konuşuyor. Kimseye saldırmıyor, fikirlerini rahatça ortaya koyuyor. Bir zamanlar bir "solcunun" ağzına almayı düşünemeyeceği tarzda öz kültürümüzü, Anadolu insanının belki de dünyada tek olan "hoşgörü kültürünü" yansıtıyor doyasıya ve de çekinmeden... Bunlar ülkenin önünü açacak güzellikler. Bütün dünyanın öze dayalı değişime ümit bağladığı bir zamanda, bunun samimi bir örneğini birkaç yıldır sergileyen Deniz Baykal'a bunun için teşekkür etmeliyiz. Çünkü ülkenin bugün en fazla ihtiyaç duyduğu şey toplumsal barıştır. Diğer bütün istikrar arayışlarının temelinde de "toplumsal barış" yer almak zorundadır. Buna katkıda bulunan herkese gönülden saygı duyuyoruz...