Bir "1 Mayıs" ürküntüsü daha!

Bu köşenin ismine en uygun düşen gün bugündür yani "1 Mayıs"tır. İş hayatının en önemli unsuru olan çalışanların bayramı. Uzun yıllar sonra Çalışma ve Sosyal Güvenlik Bakanı Faruk Çelik'in özel ve samimî gayretiyle bu yıl tekrar resmi tatil olarak kabul edildi. Ancak bizim neslin hafızasında çok kötü hatıralar olarak kazınmış olan eski; kavgalı, gürültülü, bombalı, kaldırım taşı sökmeli, rastgele dükkan camları indirmeli, polise molotofkokteyli atmalı, kıpkırmızı bayrak ve pankartların arkasına sığınmalı 1 Mayısların hâlâ devam ediyor olması benim içimi burkuyor. Bu durumun sebeplerini çok iyi tahlil etmeliyiz. İş hayatımızda gerçek mânâda dengeli ve adil ve huzurlu bir ortamı gerçekleştirebildik mi? Çalışanların alın terlerinin karşılığını tam olarak verebiliyor muyuz? Bakınız sanayide ve ticarette oldukça iyi durumda olan bir ilimizde dillere pelesenk olmuş bir deyişi size sunayım: "Bizim memlekette zengin iş adamlarının birçoğunun; bir fabrikası, bir mersedesi, (afedersiniz) bir metresi ve de özürlü bir çocuğu vardır..." Anadolu insanının keskin zekâsı ve dilinden çıkan bu tespit; iş hayatımızın birçok acı gerçeğini gözler önüne sermektedir. Diğer taraftan çalışanlar cephesinde aldığı ücreti veya maaşı helal kılacak bir gayret tam anlamıyla mevcut mudur? Ya da çalıştığımız iş yerini bu ülkenin kutsal bir varlığı olarak kabul etmekte miyiz? Son zamanlarda iş yönetimi otoriteleri boşuna şirketlerde IQ yani matematik mantık zekâsı yanında EQ (duygusal) ve SQ (spritual quotation) mânevi ya da ruhsal zekâdan bahsetmiyorlar. Çünkü şirketlerin de insanlar gibi sadece etten kemikten yani bina makine ve teknolojiden ibaret olmadığı, onların da manevi unsurlara sahip oldukları veya olmaları lazım geldiği artık bilinmektedir. İş ve toplum hayatımızda insanları gönülden paylaşılan misyon ve vizyonlarla hedefe yönlendiremediğimiz takdirde, daha uzun yıllar yüreğimiz ağzımızda 1 Mayıslar yaşar dururuz...