"Cambaz Beygiri"

Rahmetli babam, kendi halinde keresteci-marangoz karışımı bir esnaf idi. Ömrü çalışmakla ve kriz yönetmekle geçmişti. Yıllarımı geçirdiğim o sevimli dükkânın kokusu hâlâ burnumda tüter. Çok gayretli ve çalışkan olduğu kadar, hassas ve tedirgin bir iç yapısına sahip olan rahmetli, son günlerinde kısmî felç olmuştu. İyi bir mücadele örneği vererek yürümeye ve konuşmaya, hatta tüm gayretini toplayıp gülümsemeye çalıştığı günlerden bir gün, kendisine "Babacığım, nasılsın?" diye sormuştum. Cevabının biraz kinâyeli olacağını hissettiren bir yüz ifadesiyle "Cambaz Beygiri" gibiyim, oğlum" deyiverdi. Benim pek bir şey anlamadığımı sezince anlatmaya başladı. "Oğlum, sen at cambazlarını bilirsin. Hani dükkanımızın yanı başında at pazarı kurulurdu ya. İşte, bu at cambazları yaşlanmış küheylanları bulurlar. Birkaç hafta, çok iyi tımar eder, arpayla, ezmeyle, pazara çıkmalarına yakın cevizle, pekmezle besler. Bu yoğun bakım ve beslenme sonucu, yaşlı beygirler bayağı kendilerine gelir. Hafiften kişnemeye bile başlarlar. Pazar yerinde hayvanı gören saf köylüler bayılırlar. Bir de deneme sürüşü yapıp, rahvan olup olmadığını anladılar mı, basar parayı alırlar." Göz kamaştırıcı küheylanla köye ihtişamlı bir giriş yaparlar. Birkaç hafta sonra diğer hayvanlarla aynı muameleye tabi tutulan hayvancağız, ağır iş yükünün altında çöker, yatar ve kalır. Köylü ne olduğunu anlayamaz ama, pazarlık yapılmış para ödenmiştir. "İşte sizlerin de müşfik ilginiz ve bakımınızla ben de o cambaz beygirleri gibiyim, oğlum" demişti, rahmetli. İnsanların hatıraları durduk yerde aklına gelmez. Bir şeyler, bir şeyleri çağrıştırır. Bu olayı bana çağrıştıran da ekonomimizin son günlerdeki durumu oldu. Mâlum, 11 Eylül'den sonra, şöyle esaslı bir bakıma alındık ve de biraz eski gösterişimize kavuştuk gibi mesajlar uçuşuyor havada. Sakın biz de "Cambaz Beygiri" sendromuna yakalanmış olmayalım dedim...