Çı­ban

Pan­to­lon­la­rı­mı­zın otur­ma yer­le­ri­ne ön­ce ya­ma, son­ra ya­ma, da­ha bü­yük ol­mak ge­re­kin­ce "sü­va­ri­lik" ya­pıl­dı­ğı, ayak­ka­bı­la­rı­mı­zın al­tı­na kam­yon dış las­ti­ği ya­man­dı­ğı, onun üs­tü­ne de "ka­ba­ra" bir ne­vi de­mir­den çi­vi, (kram­pon ben­ze­ri bir şey) ça­kıl­dı­ğı, oto­mo­bil iç las­ti­ğin­den sil­gi ya­pıl­ma­ya ça­lı­şıl­dı­ğı, bu sil­giy­le sil­me ye­ri­ne sa­man­lı kâ­ğıt­tan def­ter­le­rin yır­tıl­dı­ğı... Bi­zim ço­cuk ve to­run­la­rı­mı­za "Am­ma da abar­tı­yor!" de­dir­ten bu sa­tır­la­rın geç­ti­ği yıl­lar­da şan­sı­nız var­sa kol ba­cak gi­bi eri­şi­le­bi­len or­gan­la­rın gö­rü­nen yer­le­rin­de, o ka­dar şans­lı de­ğil­se­niz vü­cu­dun zor ula­şı­lan yer­le­rin­de ön­ce ma­sum bir si­vil­ce ola­rak baş­la­yıp, fark et­me­yip ka­şı­yıp az­dır­dı­ğı­nız­da bü­yü­yen "çı­ban" çı­kar­dı. Aman Ya Rab­bi! Çı­ban bü­tün vü­cu­du sar­sar, in­sa­nı dün­ya­dan ko­pa­rır­dı. Gö­zü­müz hiç­bir şey gör­mez­di. Dün­ya­da en sev­di­ği­niz şey­ler önü­nü­ze kon­sa ye­mek is­te­mez­di­niz. An­ti­bi­yo­tik ve­sa­ire hak ge­ti­re... Bi­raz du­ru­mu­nuz iyi ise ec­za­ne­den bir tüp "ka­ra mer­hem" alır, sü­rer, çı­ba­nın ol­gun­laş­ma­sı­nı sa­bır­la ve gün­ler­ce bek­ler­di­niz. Ba­zı çı­ban­lar, bü­yük­le­ri­mi­zin "kö­kü her­hal­de faz­la de­rin­de, epey uğ­raş­tı­ra­cak bi­zi" de­dik­le­ri cins­ten olur, ol­gun­la­şıp sı­kıl­ma­sı ba­zen ya­lan­sız bir ay bi­le sü­rer­di. Mer­hem bu­la­ma­yan­lar, sa­bun ren­de­si­nin içi­ne bi­raz zey­tin­ya­ğı ve toz şe­ker ko­yar, ka­rış­tı­rır ken­di mer­he­mi­ni ken­di ya­par, ba­şı­nın ça­re­si­ne ba­kar­dı. Çı­ban gün geç­tik­çe bü­yür, kı­za­rır ve her an da­ha san­cı­lı bir hal alır­dı, so­nun­da ve ni­ha­yet "baş ve­rir" iyi­ce top­la­nan ce­ra­hat ba­zen ken­di­li­ğin­den ba­zen da, ağ­rı­la­ra da­ya­na­ma­yıp bü­tün acı­sı­na rağ­men sı­kı­la­rak pat­la­tı­lan çı­ban­dan fış­kı­rır çı­kar, sa­at­ler sü­ren akın­tı­nın so­nun­da ter­te­miz kan gö­rü­nür, el­de de­zen­fek­te­ye ben­zer mev­cut ne var­sa, is­pir­to, gaz ya­ğı, ten­tür­di­yot vs. ile pan­su­man ya­pı­lır­dı. İş­te o çı­ba­nın sı­kı­lıp pat­la­dı­ğı an var ya! Si­zin için ha­ya­tı­nı­zın en mut­lu ve se­vinç­li anı olur­du... Ai­le­ler­de, şir­ket­ler­de, ör­güt­ler­de, ku­rum­lar­da, mil­let­ler­de de böy­le olu­yor. Bün­ye­de kü­çük­ken te­da­vi edil­me­yen si­vil­ce­ler, çı­ban olun­ca can ya­kı­yor, bün­ye­yi ateş­ler ba­sı­yor, mil­le­tin gö­zü hiç­bir şey gör­mez olu­yor. Ço­ğu za­man da çı­ba­nın ken­di­li­ğin­den pat­la­ma­sı­nı bek­le­mek­ten baş­ka ça­re kal­mı­yor, böy­le an­lar­da "sa­bır" ger­çek­ten çok lâ­zım olu­yor...