Demir tavında dövülür

Bizim marangoz dükkânımızı biliyorsunuz ya... İşte o dükkân, araba tamircileri arastasında idi. Arasta, aynı işi yapan esnafın bir araya toplandığı yerlere deniyor mâlum. Bu araba tamircileri kışın araba tamiri olmadığı zamanlarda tarım aletleri imal ederlerdi. Yani sıcak demircilik yaparlardı. Demirin ocaktan kıvılcımlar saçarak çıkışı ve işlenişini seyretmeye doyamazdım. Bedavaya seyrettirmezler, körük çektirirlerdi bana... Akşam eve dönünce bembeyaz suratımın ve cici elbiselerimin ne hale geldiğini ve anacığımın suratına bu durumun nasıl yansıdığını tahmin edersiniz... İşte bu demir dövme işi çoğunlukla iki kişiyle icra edilirdi. Ustanın elinde küçük bir çekiç, kalfanın elinde bir varyoz (büyücek bir çekiç) olurdu. Büyük ve ağır parçalar imal ederlerken bir üçüncü kişi ve balyoz ilave olurdu. Ve işte bu üçlünün birbiri ardına vurarak o demiri işleyişlerindeki ahenk ve muhteşem senfoni hâlâ kulaklarımdadır... Ding dong, ding dong, ding, dong, dong... Ancak bu kadar tattırabilirim size bu senfoniyi. Üçüncü şahsın ilave edilmesinin en önemli sebeplerinden biri de, taa Zonguldak'lardan trenlerle getirelen taş kömürü yakılarak yumuşatılan demirin tavının kaçırılmadan işlenmesi zorluğuydu. Demirin soğuması işlemin durması demekti. Bu yeniden ısıtma, yeniden dövme, yani sıkıntı demekti. Bu arada üç kişinin demire çekiç ve balyozları birbirine çarptırmadan, bütün güçleriyle ve ustanın küçük çekiciyle işlem esnasında işaret ettiği yere vurması bayağı zor ve maharet isteyen bir işti. Her kalfa veya çırak bu üçlüye dahil olamazdı. Ahenkli çalışan bir üçlü demiri şekilden şekile sokar, harika aletler yapardı... Onu da size bırakıyorum!.. Yıllardır bir türlü tavını kaçırmadan halletmeyi beceremediğimiz Kıbrıs işinde de tam böyle oldu... Oldu olmasına da ben, kimin küçük çekici elinde tutan usta, kimin büyük balyozu kullanan kalfa, kimin orta boy balyozu sallayan çırak olduğunu kestiremedim. Onları da siz münasip şekilde yerleştirin.