Derdim var arkadaş!

Memleket tam bir "cambaza bak" havası içinde yıllardır çalkalanıp duruyor. Şimdi gençler "nedir bu cambaza bak hikâyesi" diyeceklerdir. Aslında bu yazıyı okuyan, daha doğrusu okumak zorunda olduğu ders kitabı ya da teksir edilmiş ders notları dışında bir şeyler okuyan gençlere pek rastlanmamakla beraber ihtiyaten anlatalım hikâyeyi... Bizim çocukluğumuzda evlerde geceleri ve de mahalle aralarında enerjimizin son damlasına kadar harcayarak gündüzleri oynadığımız oyunların dışında hiçbir eğlencemiz yoktu. Ama ne çocukluktu hâlâ tadı damağımızdadır. Bazen o da birkaç yılda bir, boş bir arsaya cambazlar gelirdi. Tel üzerinde yapılan gösteriler çok büyük bir kalabalıkla ve o kadar dikkat ve heyecanla izlenirdi ki yankesiciler için müthiş bir fırsat olurdu! Gösteriler bittikten sonra cüzdanı çektirenlerin feryadı gökleri tutardı. Onun için cambaza giderken herkes tedbirini alırdı. Yıllar boyu bir an nefes almadan ha bire cambaz seyreden bir toplum olageldik. Yok ihtilal yok darbe yok post yok modern yok anayasa yok siyasi partiler kanunu yok kriz yok virüs... say sayabildiğin kadar. Yahu kardeşim mesela milletin geleceğinin en büyük teminatı olan gençleri nasıl yetiştirdiğimizi ne zaman sakin kafayla oturup sorgulayacağız. Anaokulundan itibaren üniversite bitinceye kadar test imtihanlarıyla beyinlerini dumûra uğrattığımız, bu arada apartmanların, okulların ve de dershanelerin dört duvarı arasında aşırı ve pısırıklaştırıcı bir ortama mahkûm ederek iş hayatının gerektirdiği özgüven ve girişimcilik ruhundan mahrum olarak piyasanın acımasız ortamına salıverdiğimiz çocuklarımızın durumuyla ilgili neler düşünüyoruz? Bu insan kaynağı ile dünya markalarına sahip olamayacağımızı ne zaman idrak edeceğiz? Bu konuda yeni kabinede söyleyecek sözü ve fikri olan bakanlarımız var mıdır? YÖK Başkanımız bu konuda ne düşünür? Dertliyim dertli. Ama yine de ümidimi kaybetmeden ömrümü tamamlamayı düşünüyorum...