Elveda...

Onu tam otuz yedi yıl önce tanımıştım. Son yirmi yılda müşfik kanatları altında mesai arkadaşlığı yapmak, on yedi yıldan beri de komşusu olmakla şereflendim. Kırk yıl boyunca hiçbir insanın ondan incindiğini görmedim, işitmedim. İnsan onun yanında kendini o kadar rahat hissederdi, ama o kadar da kendine, hâline, kelimelerine dikkat etmek ihtiyacını duyardı. Kelimenin tam manasıyla bir abide şahsiyetti. Arada bir evinde ziyaretine giderdik. İkramını yapar, sonra da vakur ve mütebessim oturur tek kelime boş konuşmazdı. Gazetemizin ilk gününden itibaren yaşananları onun ağzından dinlemek büyük bir nasip idi, ancak çok zor açılırdı. Karşısındakilerin tam bir samimiyet ve dikkatle hazır olduklarını hissederse uzun ve tatlı bir sohbete dalardı. Türkiye'nin son altmış yıllık siyasî tarihini, içinde bire bir yaşamış olarak bu kadar vukufla anlatacak birkaç kişiden biri olduğuna yakın arkadaşları olarak şahidiz. Evindeki ikramları ve de özellikle "Malatya Pazarı" menşeli çerezleri dillere destandı. Ama otuz kişiye beş saat sohbet koyulaştıracak kocaman semaverinin çayına doyum olmazdı. Ara sıra kalabalık misafirimiz olduğunda semaverini istediğimizde semaveri yanında çok özel Seylan çayıyla beraber gönderirdi. Uzun yıllardır bu köşede yönetici değil lider olmak lazım diye laf eden biri olarak şunu söylemek isterim: "O lider yönetici tipinin zor rastlanır muhteşem bir örneği idi..." Hem insanı hem parayı hiçbir taviz vermeden, israfa asla düşmeden ama kimseyi de kırıp dökmeden yönetebilen bir "Amca" idi. Elini öptürmekten ciddi şekilde rahatsız olurdu. Bazen sınırları zorlar ve elini öperdim, birkaç gün hissedilir şekilde soğuk dururdu. Son görüşmemizde "Baba, bundan sonra kendi kendime söz verdim, elinizi siz müsaade etmeden zorla öpmeyeceğim" demiştim. Yüzü öyle aydınlanmış bir şekilde "Hah şöyle aferin sana" demişti. Şimdi ellerinden sevgiyle, saygıyla, hürmetle binlerce, milyonlarca defa öpüyorum. Allahü teâla Mahmut Genç Amca'mıza gani gani rahmet eylesin...