İçimizdeki çocuk

Aktif iş hayatının harala gürelesi içinde çocuklarla daha ziyade anneler ilgileniyorlar. Ama torunlarla daha yakından ilgilenmek onlarla daha uzun beraber olmak erkekler için de mümkün oluyor. Tabii bu arada torunların da çocuklardan daha fazla ilgi çektiğini söylemek durumundayız. (Daha çok sevildiklerini demedim, başımı çocuklarımla derde sokmak istemem). Efendim artık her olan bitene 'yönetim gözlüğüyle' bakmak takıntımı çoğunuz biliyorsunuz. İşte bu torunlarla anneanne ve dede ilişkilerini gözlemliyorum ne zamandır. Öyle güzel motifler yakalıyor ki insan şaşarsınız. Torunlarla ilişkileri en çok iyileştiren şey 'sevgi'. Sevildiğini hissederse torun daha çok söz dinliyor. En hoşlarına giden şey 'takdir edilmek'. En ufak bir takdir onları muma çeviriyor. En zıtlarına giden şey 'tenkit'. Tenkit edildiklerinde hele başkalarının yanında eleştirildiklerinde anormal bozuluyor ve yaramazlaşıyorlar. Benim en çok puan kaybettiğim madde bu. Kendilerine her tarafı altüst ederek, kâğıt, makas, tutkal, ip ne bulurlarsa kullanarak oynama imkânı verildiğinde öyle harika şeyler beceriyor ve öyle kendilerinden geçerek vakit geçiriyorlar ki şaşarsınız. Hele mutfakta bir şeyler hazırlayıp pişirmelerine izin verildiğinde; erkekler de kızlar da acayip mutlu oluyorlar. Onlara güvenilip yetki verildiğinde harika işler beceriyorlar. Mesela dün sabah en küçük iki kız bizde kalmışlardı. Sabah bizden habersiz uyanmışlar, mutfak dolaplarından koca tabak yığınlarını indirip bir sofra hazırlamışlar hayret ettik. Ben uyansaydım hayatta müsaade etmezdim, ama anneanneleri o toleransı gösterdiği için puan topluyor... Yukarıda torunlar için anlattığım hususları çalışanları için uygulayan şirketlerin, geleceğe güvenle bakacaklarına garanti veririm, çünkü insanın 'içindeki çocuk' ölünceye kadar aynı hisler, özlemler, isteklerle dolu olarak insana eşlik ediyor. Bunu nereden mi biliyorum? Kendimden!..