Paylaşmak mutluluktur!

Takım olmak", "Takım çalışması", "Takım ruhu", "Kendini yöneten takımlar" son yıllarda yönetim biliminin ve de medyasının gözde konularından olageldi. Bugünlerde ise yeni ilâveler oldu bu deyimlere: "Kriz yönetim takımı", "Krizi takım olarak aşmak" gibi. Gerçekten görüştüğümüz birçok kişi ve kuruluşta, takım olmanın ne kadar önemli olduğu konuşuluyor son günlerde. Özellikle kriz ortamı, kültürlerinde takım anlayışı olan kuruluşları daha güçlü kılarken, bu anlayışı zayıf olan şirketlerde takım anlayışını yaparak ve yaşayarak öğrenmeyi sağlıyor. Krizi aşmada en önemli konuların başında liderlik, iletişim, şeffaflık, paylaşma gibi unsurlar geliyor. Bunları gerçekleştirmenin en etkili ortamı ise takımlar. Ömür boyu çok çeşitli takımların içinde yer ve rol aldım. Bunların arasında samimiyetin, egoları dizginlemenin, gönülden paylaşmanın zirvede olduğu takımlarda başarının olduğunu gördüm ve yaşadım. Ama beni en çok etkileyen takımların başında, daha 10-12 yaşlarında iken İzmir'e gittiğimizde katıldığım, üç dayım ve yaklaşık 7 kalfa ve çıraktan oluşan mobilya atölyesi takımındaki tadı hiçbir yerde bulamadım. Herkesin birbirine saygıda kusur etmediği, sevginin zirvede olduğu, işlerin olmadığı zaman haftalıklarını yarım alan çırak ve kalfaların neşelerinden çok şey kaybetmedikleri o takımın en tatlı yönlerinden biri öğleyin, gaz tenekelerinin üstüne konan bir sunta parçasının üstüne kurulan sofralardı. Herkes evinden sefertası ile getirdiği yemeği ısıtır ve sofraya koyardı. Sonra birlikte yemek yenirdi. O lezzeti hiç unutmamışımdır. Çünkü takımın en önemli motifi olan samimi paylaşma bir kristal berraklığında yaşanırdı o sofralarda. Herkesin birbirini gözeterek vakarla yemeklere uzanışları ve yaptıkları mobilyalar görülmeye değerdi. Paylaşmak güzel şey, hele bunun şuurunda olan bir takımınız varsa. Benim var ve mutluyum. İyi haftalar efendim.