Siz nereye aitsiniz?

Geçen gün uzun bir isim listesiyle içinde bulunmaktan -moda tabirle- keyif aldığım bir iş-takımından (Work-team) bahsetmiştim. O listeyi defalarca gözden geçirmeme rağmen üç ismi unutmuşum. Dr. Feridun, Hayati, Sinan... Belki daha da unuttuklarım vardır. Hem bu üç arkadaştan hem de diğer hatırlayamadıklarımdan özür dilerim. Ama burada önemli olan şu oldu. O listede soyadları olmadığı için kim oldukları çok kişi tarafından bilinmediği halde, bu üç arkadaşın gerçekten gönlü kırılmış. İşte takım olmanın temelinde yatan şey de bu zaten. "Bir topluluğa ait olma hissi." Üyelerine bu hissi veremeyen takımların başarılı olmaları çok zor oluyor. Takım vizyonu ancak aidiyet duygusu yüksek olan üyelerle daha rahat paylaşılıyor. Ayrıca bu aidiyet duygusu daha ziyade manevî motiflerden besleniyor. Olmuş, bitmiş, yaşanmış, kapanmış bir takımın hikâyesi anlatılırken hatırlanmamak maddî hiçbir kayba sebep olmuyor. Ama takımın elde ettiği bir ödül paylaşılırken unutulmak kadar, hatta ondan daha fazla etkili olabiliyor. Erbabına malumdur, motivasyon teorisinin temeline "ihtiyaçlar piramidi" veya "ihtiyaçlar hiyerarşisi" modeliyle büyük katkıda bulunan Maslow, bu aidiyet ihtiyacını başlı başına bir kriter, ya da kademe olarak ele almıştır. Yani temel ihtiyaçları ve güvenlik ihtiyaçları karşılanan bir çalışanın "aidiyet ihtiyacı"nın nisbî önemi artmaktadır. Kendini bir şirkete, bir topluluğa, bir millete ait hissetmeyen insanları motive etmek daha zor olmaktadır. İşin içine ne kadar çok mânevî unsurlar girerse, konu o kadar çok zor anlaşılır ve uygulanır oluyor. O yüzden son yıllarda yönetim bilimcileri, duygulara, duygusal zekâya, ruhsal ya da mânevî zekâya, kalbe endeksli yönetime, işe gönlünü katmaya, liderlikte yükselen değerin sevgi olduğuna vurgu yapıyorlar. Aidiyet duygunuz zirveleri zorlasın...