Yedisinde yetmişinde...

Çocukken kendimiz oyunlar tasarlar, bu oyunların kurallarını kendimiz belirlerdik. Bu kurallar yazılı belgelere geçirilmemiş olmasına rağmen hepimiz saf çocukluk gönüllerimizle bu kurallara uymaya çalışır uymayanları bayağı şiddetle uyarır, kınar hatta onları oyundan kovardık. Çünkü bilirdik ki kurallara uyulmadığı zaman oyun -zevk vermek bir yana- eziyet haline gelirdi. Kavga etmek ve birbirimizi yemekten perişan olurduk, mahallede huzur kalmazdı. Kurallara uymayanlar genellikle zengin çocukları, "tuzu kuru"lar olurdu. Bunlarla mücadele etmekte bayağı zorlanırdık. Ama mahallenin kurallara uyan çoğunluğu olarak sağlam durup mücadeleyi kazandığımız zaman mahallenin tadı gelirdi. Bir müddet sonra kural tanımayan azınlık da aramıza katılmak zorunda kalır kırgınlıklar yeni bir dalaşmaya kadar ertelenir o güzelim "Mahalle oyunları"nın zevkini doyasıya yaşardık... Geçenlerde Antalya'dan bir dostumuzun (İsminin baş harflerini vereyim H. U.) gençlik arkadaşı bir komşuyla muhabbet ediyorduk. Laf geldi siyasete dayandı. Komşu H.U.'nun Sayın Deniz Baykal'ın sınıf -belki de sıra- arkadaşı olduğundan bahisle ondan anlattı. Deniz Bey okul ve mahalle çocukluğu yıllarında da aynı bugün sergilediği geçimsiz, uyumsuz, kavgacı özellikleriyle tanınıyormuş. Nereden esti bu Baykal muhabbeti derseniz; bu yazıya oturmadan grup toplantısındaki konuşmasına takıldım. Çocukluk arkadaşından aktarıldığı minval üzere yine esip yağmaktaydı. İçinden geldiği kültürün etkisiyle Peygamberimize Eshab olmanın yanında "Vahiy Kâtibi" olmak şerefine nail olmuş Hazret-i Muaviye Efendimizden sanki okul arkadaşından söz eder gibi nezaketten uzak bir üslupla bahsediyordu. O mübarek zatın torunlarından bazılarının İmam-ı Azam efendimize yaptığı zulümleri ona atfederek güya bugünkü anayasa tartışmalarına açıklık getirmeye çalışıyordu. Peki bu, dini siyasete alet etmek değil midir?.. Boşuna dememişler "İnsan yedisinde ne ise terbiye edilmezse yetmişinde de olur" diye...