Yıldızların gölgesinde...

Futbol, basketbol gibi takım olarak oynanan oyunlardan yönetimle ilgili birçok motif yakalamak mümkün oluyor. Tabii birazcık analitik yaklaşmak şartıyla... Dünkü gazetede arkadaşlarımız, manşet üstünden bir basketbol haberi verdiler "Hidayet'ten müthiş rekor! 1 maçta 39 sayı." Haberin başlığını okur okumaz. "Hidayet'in takımı yenilmese bari" dedim gayri ihtiyari içimden. Sonra haberin detayına girince bir sayı farkla yenildiklerini okudum. Nereden mi hükmettim; bir oyuncusu 39 sayı ile kariyer rekoru kıran takımın yenilmiş olabileceğine? Çünkü takım başarısında en önemli hususlardan biri, liderliğin paylaşılmasıdır... Takımda bütün oyun bir oyuncunun üzerine kurulursa, o oyuncu bol sayı yapar, ama diğer oyuncuları gölgede bıraktığı için diğerleri yeterli performansı gösteremez, sonuçta takımın performansı düşebilir. İş hayatında da diğer çalışanların azimlerini ve gayretlerini negatif etkileyecek boyutta kişisel başarılar körüklenmemelidir. Böyle bir durum kısa vadede faydalı olursa da uzun vadede iş takımının başarısını engelleyebilir. En iyisi bütün çalışanların katılımını sağlayacak, böylece performansı sürekli yüksek tutacak "takım başarı kriterleri" tespit etmek ve herkesi bu hedefler doğrultusunda motive etmeye çalışmaktır. Ancak bu söylediklerimiz "şıpın işi" uygulanıverecek şeyler değil elbette. Takım başarısını çok fazla öne çıkarmak da, takım içindeki rekabeti zayıflatır, bu ise takımda durgunluğa yol açar. Teknik direktörlerin futbol takımlarını kurarken ve taktik verirken ne zorluklar çektiğini bilmeyen var mı? Oyuncular hem kişisel kariyerlerini yükseltmek, hem de takım olarak şampiyon olmak zorundadırlar. Bu ise oyuncuların takım arkadaşlarının başarılarından mutluluk duyacak olgunluğa gelmelerini gerektirir. İşte burada "olgun insan" moda deyimiyle "duygusal zekâsı yüksek takım üyesi" ve bunu sağlayacak "liderliğe" ihtiyaç duyuluyor. Kolay değil yani...