Adam bitkin görünüyordu

Pelin, Serdar gittiğinden beri hiç konuşmuyordu. Evin içinde müthiş bir gerginlik hâkimdi. Genç kızın cep telefonunu da almıştı elinden Turgay. Sabah evden çıkarken kapıyı kilitliyor akşam geldiği zaman açıp giriyordu. Mesudiye'deki eve taşınmışlardı. Pansiyonu kapatmıştı. Genç kızın hiçbir şey sormasına izin vermiyordu. Oldum olası hayata karşı ters bir adamdı zaten. Şimdi ise iyice gerilmiş, çekilmez olmuştu. Pelin sürekli ağlıyordu. O akşam Turgay eve gelir gelmez hemen odasına gitti. Bir saat kadar sonra elinde bir dosyayla çıkıp geldi. - Otur bakalım şuraya... Pelin gözlerini kısarak baktı: - Ne var? - Otur dedim. Bunca yıldır sana bakıyorum, emek veriyorum. İşin aslını hiç sormadın. Ben de anlatmadım. Kimsin nesin? Ben kimim? Bunları hiç kurcalamadın. Pelin yutkundu: - Ben her şeyi biliyorum ki... Turgay gözlerini açtı: - Ne biliyorsun? Pelin omuz silkti: - Ben çocuk değilim, cahil de değilim. Annemin babamın öldüğünü, velayetimin sende olduğunu biliyorum. Okula kaydımı yaptırırken hepsini öğrendim. Ama ortaya koymaya gerek olmadığını düşündüm. Bu hem seni rencide ederdi hem de üzerdi. Üzerimdeki hakkını da inkâr edecek değilim. Ne istiyorsun şimdi benden? Turgay boğazını temizledi gürültülü bir şekilde: - Bu ev babandan kaldı. Yarından sonra evlenip gitmeye kalktığın zaman senin malın. Pelin gözlerini kıstı: - Açıkta kalmaktan mı korkuyorsun? Bunca yıl yanında büyüttüğün insanı tanımamışsın baba! Ben bunu yapacak kadar vicdansız mıyım? Turgay şaşırmıştı. Yüzündeki sert ifadenin yaşadığı şaşkınlıkla bozulmasından korkuyormuş gibi daha fazla çattı kaşlarını: - Sus! Pelin devam etti: - Bütün bunların sebebi anlaşıldı şimdi. Benim mutluluğuma neden engel olmaya kalktığının sebebi anlaşıldı. Her şey mal mülk, para için öyle mi? O zaman hemen gidelim, al bu evi de babamdan kalan neyim varsa da... Hiçbir şey istemiyorum senden. Adam bitkin görünüyordu. Kolları iki yana düşmüştü: - Mesele para değil sadece!.. DEVAMI YARIN