Ailesini çok seviyordu Özlem

Özlem ağlamaklı bir şekilde hızlı adımlarla ilerledi sokak boyunca. Gözleri pınarlarında biriken yaşlardan buğulanmıştı. Kendisini güçlükle tutuyordu. Bırakıverse olduğu yere çökecek, hıçkıra hıçkıra ağlayacaktı. Durağa kadar nasıl geldiğini bilemedi. Çok beklemeden otobüsü geldi. Bu sarsıntıyı atlatabilmesi için sağlıklı düşünmesi gerekiyordu... Beşiktaş'ta otobüsten indi ama eve gitmedi. Hava kararmıştı. Buna rağmen iskeleye kadar yürüdü. Deniz kenarındaki kafeteryalardan birine oturup bir bardak kahve söyledi. Gözlerini kıstı. Boğazında bir yumruk duruyordu. Yaşadıklarının kendisine karşı yapılmış bir haksızlık olduğunu düşünüyor, Selim'in hiçbir şey açıklamadan bucak bucak kendisinden kaçmasına anlam veremiyordu. Dudaklarını ısırıp arkasına yaslandı. Bu arada kahvesi gelmişti. Bir yudum aldı. Tam istediği gibi sert bir kahveydi,. Derin bir nefes alıp sağlıklı düşünmeye gayret etti. Bu yaşananlar ilişkisini zedeleyici gelişmelerdi. Makul bir açıklaması olmadığı sürece Özlem tarafından kolay kabul edilebilir şeyler değildi. O, onuruna düşkün, mantıklı bir kızdı. Üzülür, ama mantığı nasıl hareket etmesini söylerse o şekilde hareket ederdi... Yıllardır süren bu arkadaşlık bu tür gelişmelerden yara alıyordu ve Özlem'in karakteri, belirsiz, yaralayıcı hadiseleri içinde barındıran arkadaşlıkları devam ettirmesine engeldi. Yine de konuşmak istiyordu. Mutlaka Selim'in söyleyecek birkaç kelimesi olmalıydı... Kahvesini bitirdi. Kendisini daha iyi hissediyordu artık. Adile Hanımların evinden ilk çıktığı andaki karmaşası kalmamıştı. Yüzeysel de olsa bir karar vermişti kafasında. Makul bir açıklama olmazsa bu iş bitecekti. Hesabını ödeyip kalktı iskemlesinden. Daha sakin hissediyordu kendisini. Ağır adımlarla çarşının içinden geçerek yürüdü evine doğru. Oturdukları sokağa geldikleri zaman bakkal Rüstem seslendi: - İyi akşamlar doktor hanım! Yüzünüzü göremiyoruz be kızım! Gülümsedi. Rüstem mahallenin bakkalıydı ve Özlem'i çocukluğundan beri bilirdi: - Derslerim çok yoğun Rüstem Amca. - Aman yavrum çalış, bir an önce mezun ol. Bak sıradayız hepimiz. Özlem başını salladı gülerek: - Başımla beraber ama bana güvenip de sağlığınızı ihmal etmeyin yine de... Apartmandan içeri girdiği zaman kendisini de şaşırtan bir huzur duydu. Evini, ailesini, çevresini çok seviyordu Özlem. Kapıyı çaldı. Annesinin ayak sesleri içini titretti. Kapı açılır açılmaz da boynuna sarıldı Behiye Hanımın: - Annem, canım annem! Kadın şaşırmıştı: - Dur deli kız! Gir içeri... Özlem birkaç saat önce ağlamaklı olan o değilmiş gibi sevinçle girdi evine... DEVAMI YARIN