Bahar ağlamaya başlamıştı

Şengül'den babasının eve geldiğini öğrenir öğrenmez saçlarını tarayarak salona indi. Cevdet Bey sofraya oturmuş, yemeğine başlamak üzereydi. Kamuran Hanım da tam karşısındaki yerini almıştı. Yaşlı adam kızını görünce yüzü aydınlandı: - Bahar, gel bakalım... - Merhaba baba, nasılsın? Ellerini kaldırdı iki yana adam: - Karnım çok aç... Bu gün öğlen yiyemedim doğru dürüst. Toplantılarım vardı. Gel otur yerine, sen yemeyecek misin? Bahar yutkundu. Babasının tavrı da annesininkinden farklı değildi anlaşılan. Olanları olmamış gibi değerlendiriyorlar, yaşadıklarını yok sayıyorlardı. Yavaşça sandalyeyi çekip sofraya oturdu. Çorba içtiği için karnı toktu. Bir kaç dakika bekledikten sonra dayanamadı: - Baba, sen de mi hiçbir şey sormayacaksın? Cevdet Bey ağzındaki lokmayı yuttuktan sonra peçetesiyle dudaklarını sildi: - Ne sormam lazım kızım? Bahar ağlamaklıydı: - Baba! Oyun oynamayalım. Benim hiç mi değerim yok sizin gözünüzde? İnsan benim için, benim çektiğim üzüntü nedeniyle ilgilenir. Kocam ölümden döndü. Şimdi yaralı, hastanede yatıyor. Bu hiç mi sizi ilgilendirmiyor. Cevdet Bey gülümsedi: - Beni ilgilendirmiyor kızım, anneni bilmem... Bir insan olarak, bir asker olarak üzülürüm tabii ki, Allah şifasını versin derim ama o kadar, gerisi beni ilgilendirmez. Benim yakınım değil, akrabam değil... Bahar haykırdı adeta: - Baba senin damadın o! Cevdet Bey hayretle baktı kızına: - Hayır... Bunu anladığını sanıyordum. Bahar ağlamaya başlamıştı: - Baba, sana ihtiyacım var. Yürüyemeyecek Nejat. Onu iyileştirebilmem için paraya ihtiyacım var benim. Amerika'da bir doktor tedavi edebileceğini söylüyor. Bunun için senin desteğine ihtiyacım var... Cevdet bey'in dudaklarına tuhaf bir gülümseme yerleşmişti: - Demek öyle... Bahar haykırdı: - Evet baba, ne olur bana yardımcı ol, kocamı eski haline getirebilmem için yardım et bana! > DEVAMI YARIN