"Ben teklifimde ciddiyim Coşkun"

Fı­rın­da piş­miş ta­hin hel­va­la­rı gel­miş­ti. Bir lok­ma alan Mit­hat Bey ağ­zı­nı şa­pır­da­ta­rak ko­nuş­ma­ya de­vam et­ti: - Ben tek­li­fim­de cid­di­yim Coş­kun Bey. İs­tan­bul'da uf­ku­nu­zun da­ha çok açı­la­ca­ğın­dan emi­nim. Bir dü­şü­nün bu tek­li­fi­mi. Ne za­man is­ter­se­niz be­ni ara­ya­bi­lir­si­niz. Te­le­fon nu­ma­ra­mı ve­re­ce­ğim si­ze. Si­zin gi­bi bir bi­lim ada­mıy­la çok iyi iş­ler ya­pa­ca­ğı­mız ka­na­atin­de­yim. Bu­ra­dan da­ha iyi şart­lar­da olur­su­nuz hem. Ser­vi­si­miz­de bir açık kad­ro­muz da var. Ben­ce va­kit ge­çir­me­den de­ğer­len­di­rin bu­nu. Coş­kun gü­lüm­se­di: - Dü­şü­ne­ce­ğim ho­cam. Bu sı­ra­da Ar­zu, Coş­kun'a dön­dü: - Ha­ri­ka olur... Ben si­zin ora­ya yer­leş­me­ni­ze de yar­dım­cı olu­rum. Ha­ni ev tut­mak gi­bi fa­lan. Za­ten dok­tor ol­ma­say­dım mut­la­ka or­ga­ni­za­tör olur­dum. Ba­yı­lı­rım öy­le iş­le­re. Ve­dat Bey bir kah­ka­ha at­tı: - Ba­ba­nın şa­kak­la­rı at­ma­ya baş­la­dı Ar­zu... Mit­hat Bey kaş­la­rı­nı kal­dır­dı: - Bu kı­zı bir tür­lü şu mes­le­ğe ısın­dı­ra­ma­dım. Ar­zu he­men iti­raz et­ti: - Ve­dat Am­ca, ba­bam da Akif Am­ca da be­nim ken­di­le­ri gi­bi ol­ma­mı is­ti­yor­lar. Ha­yat­la­rı mes­lek­le­ri on­la­rın. Hâl­bu­ki ben bir ba­ya­nım, baş­ka il­gi alan­la­rım da var. Ama yok, on­lar bu­nu ka­bul et­mi­yor­lar bir tür­lü, ha­ya­ta ka­pa­nıp sa­de­ce mes­le­ği­me ada­ma­lıy­mı­şım ken­di­mi. Mit­hat Bey gür se­siy­le iti­raz et­ti: - Yok ya­hu, ben bir şey de­mi­yo­rum. Bu ko­nu­da böy­le ıs­rar eden Akif. Bi­li­yor­sun Ar­zu'yu çok se­ver Akif, ken­di kı­zı gi­bi. Za­ten Ar­zu da onun için "be­nim ikin­ci ba­bam" der hep. Akif her­ke­si ken­di gi­bi ol­sun is­ti­yor. Ada­mın ha­yat tar­zı dok­tor­luk. Baş­ka bir şey yap­tı­ğı yok. Onun sert, di­sip­lin­li ha­li­ne ayak uy­dur­ma­ya da im­kân yok. Bu söz­ler­den son­ra Coş­kun'a dön­dü: - Se­ni kor­kut­muş ol­ma­ya­yım dok­tor­cu­ğum ama Akif Ün­lü­er zor bir adam­dır. Fa­kat şu­nu da unut­ma­ma­lı ki zor in­san­la­rın ta­le­be­si ol­mak her za­man mu­vaf­fa­ki­yet ge­ti­rir. Ve­dat Bey atıl­dı: - Coş­kun'un bu tür şey­ler­den yı­la­ca­ğı­nı san­mam. Onun da ha­ya­tı mes­le­ği. Coş­kun gü­lüm­se­di ye­ni­den. Ar­zu ha­fif­çe eğil­di genç ada­ma doğ­ru: - Siz bak­ma­yın ba­ba­ma, Akif Am­ca ha­ri­ka bir adam­dır. Ne dü­şü­nü­yor­su­nuz? Ge­le­cek mi­si­niz İs­tan­bul'a? O ka­dar iyi olur ki... Coş­kun şaş­kın­dı. Hem ya­pı­lan tek­lif, hem Ar­zu'nun tav­rı çok he­ye­can­lan­dır­mış­tı genç ada­mı...