"Beni Kadim'in evine götür!.."

Birkaç sıradan cümlenin ardından kapattı telefonu Arif Bey. Kıyamıyordu oğluna. Çok kızgındı ama yine de özlemişti Ömer'i. Neredeyse on beş gün oluyordu evden gideli. Evlendiğini öğrenmişti. Kahvesini bitirip yerinden kalktı. Canı hiçbir şey istemiyordu. Ceketini giyip odasından çıktı: - Kızım ben çıkıyorum. Arayan olursa not alırsın. Asansörü boş verip merdivenle yöneldi. Sokak kapısına geldiği zaman güvenlik kulübesinde oturan üniformalı adam fırladı ayağa: - İyi akşamlar beyefendi. Arif Bey dikkatle baktı güvenlikçiye. Sonra ani bir kararla yaklaştı yanına: - Senin adın ne? - Bekir efendim. - Bekir, sen Kadim Efendiyi tanıyordun değil mi? Güvenlikçi hâlâ hazır olda duruyordu: - Tanıyordum efendim. Arif Sıtkı Bey biraz daha yaklaştı adama. Etrafına bakındıktan sonra kimsenin duymasını istemiyormuş gibi kulağına fısıldadı: - Evini biliyor musun? Bekir başını salladı: - Biliyorum efendim. Bizim oraya yakın oturuyor. Yaşlı adam istediğini almıştı. Eliyle işaret etti: - Peki, gel benimle, yerine bir başkasını bırak. Arabaya bin. Bekir şaşkın bir şekilde telefona koştu ve aşağıda çay molasında olan arkadaşını çağırdı: - Ben gidiyorum hemen kapıya gel. Arif Beyin emri. Az sonra Arif Sıtkı Karaman'ın son model arabasına binmişlerdi. Bekir öne oturmuştu. Arif Bey yola çıktıkları zaman eliyle Bekir'in omzuna dokundu: - Şimdi seninle bir anlaşma yapalım. Bu yolculuktan kimsenin haberi olmayacak. Birine bahsettiğini duyarsam işine son veririm. Beni Kadim'in evine götüreceksin. Bekir heyecanla kafasını salladı: - Söylemem efendim. Kimseye söylemem. - O zaman şoföre tarif et evi. Az sonra sessizlik çökmüştü arabaya. Hızla Arif Beyin yabancısı olduğu bir semte girdi araba. Sıradan, bakımsız, unutulmuş bir semtti burası. Yolları çamurluydu. Evlerin hepsi gecekonduydu. Sokakta çamur içinde çocuklar oynuyordu. Yüzünü buruşturdu Arif Bey. Bekir ise eliyle beyaz badanalı iki odalı bir gecekonduyu işaret ediyordu... > DEVAMI YARIN