"Bir kez kızımı görebilseydim"

Münevver Hanım dikkatle dinliyordu hasta kadını. Onun konuşmasındaki güçlüklerden söyledikleri zor anlaşılıyordu. Ağlıyordu Cemile Hanım. Hem ağlıyor hem de artık buradan gideceğini anlatıyordu. Sonunda dayanamadı Münevver Hanım: - Cemile, kardeşim, kim bu adam? Bana kim olduğunu söylemedin, ama dünyada bu kadar acımasız bir insan olabileceğine inanmak istemiyorum. Kim bu adam? Adı ne? Cemile Hanım titredi. Yıllardır o ismi telaffuz etmediğini düşündü. Fısıldadı: - Kerim Türkmen... Ünlü bir iş adamıdır. Duymuşsundur adını belki gazetelerden... Münevver Hanım dudak büktü: - Hiç yabancı değil isim ama bilirsin ben pek ilgilenmem başkalarının hayatlarıyla, yaptıklarıyla.. O nedenle bilmiyorum. Ama bu kadar zalim olunur mu? Bir insanın hayatı nasıl alınır elinden? Cemile Hanım çaresizce baktı komşusuna: - Bir kez kızımı görebilseydim... Onun neye benzediğini bilseydim.... - Ah kardeşim, keşke elimden bir şey gelse... Bu sırada odaya giren Suzan'ı fark edince ikisi de sustular. Suzan tedirgindi. Yan gözle Münevver Hanıma baktı. Kadın hemen toparlandı: - Neyse, ben kalkayım kardeşim, kendine dikkat et, sakın hastalanma... Her şey olacağına varır. Merak etme ben seni gittiğin yerde de bulur, gelirim. Kapıya doğru ilerledi, Suzan'a döndü: - Teşekkür ederim Suzan Hanım. Cemile Hanım size emanet. Benim çok eski komşumdur kendisi. Çok severim. Zavallı kadın... Talihsiz işte... Suzan hiç cevap vermedi. Daha ilk günden verilen emirlere karşı geldiği için tedirgindi. Sokak kapısına geldikleri zaman durdurdu Münevver Hanımı: - Beyefendinin kesin emirleri var. Cemile Hanımın kimseyle görüşmesini istemiyor. Ama ben acıdım haline. Ne olur siz de bana anlayış gösterin. Bu ziyaret aramızda kalsın. Duyulmasın. Münevver Hanım başını salladı: - Ben tanımam beyefendiyi. Bilmem. Kimseye de bir şey söylemem. Ama günahtır zavallı kadına. İki laf edip ferahlıyor. Kendini yakın hissettiği tek kişi benim. Siz de ona anlayış gösterin. Suzan'la aralarında sıcak bir duygu alışverişi olmuştu Münevver Hanımın. Elini kadının omzuna koydu: - Sevaptır Suzan Hanım. Kadının sert ifadesi kaybolmuştu. Gülümsedi: - Biliyorum... Ben de ilk defa böyle bir şeyle karşılaştım inanın. Münevver hanım veda ederek çıktı. Suzan kapıyı kapattıktan sonra odaya döndü: - Şimdi yemek yersiniz herhalde... Cemile Hanım minnetle baktı ona: - Yerim Suzan Hanım.... Birbirlerine gülümsediler. Biraz sonra karşılıklı çorbalarını içiyorlardı... > DEVAMI YARIN