Çalan telefonun sesiyle irkildi!

Akif odasından hiç çıkmamıştı. Sekreterine kimsenin kendisini rahatsız etmemesini tembih etmişti. Odasında Coşkun gittiği andan beri kıpırdamadan oturuyordu. Çalan telefonun sesiyle irkildi. O arada Mithat Bey gelmişti. Yüzünü buruşturdu. Kimseyi görmek istemiyordu aslında. Sekreterine talimatını verdi düşünmeden: - Şimdi meşgulüm... Telefonu kapattı ama o sırada sert bir şekilde açılan oda kapısının sesiyle sıçradı yerinden. Mithat Bey hışımla girmişti içeri: - Ne o? Benimle de görüşmek istemiyor musun? Akif kendine gel! Odanın ortasına kadar gelmişti. Öfkelenmişti arkadaşının tavrına. Ama onun yüzüne bakınca öfkesi yerini acıma duygularına bıraktı. Adam birkaç saat içinde yaşlanmış gibiydi. Şaşkın ve çaresiz bakışlarla süzüyordu kendisini. Kekeledi Akif: - Ben... Ben... Mithat Bey koltuğa oturdu: - Toparla kendini. İnsan hayatı hatalarla doludur Akif. Önemli olan bu hataları fark edebilmek... İçindeki fırtınayı anlamaya çalışıyorum ama... Elini kaldırıp sözünü kesti onun Akif: - Ben kötü bir şey yapmadım. Karımı çok ama çok seviyordum. Mithat söyleyecek bir tek kelime bulamıyordu. Yutkundu: - Ama yıllardır içinde yaşatıp beslediğin bu nefretin haksız bir nefret olduğunu da biliyordun değil mi? Hiç olmazsa bunu itiraf et, inan ki daha da rahatlayacaksın! Akif gözlerini açtı: - Hayır! Ben kimseye haksızlık yapmadım. Karımı çok seviyordum ve onun ölümüne o sebep oldu. Onu doğururken öldü Sevim! Mithat Bey gözlerini kıstı, sesi sertleşmişti: - Sen bir bilim adamısın Akif, nasıl böyle düşünebilirsin bilmiyorum. Olan olmuş, geçen geçmiş, dünyadan bile haberi olmayan bir bebeğin omuzlarına bir ölümün sorumluluğunu nasıl yüklersin? Akif Bey inledi âdeta: - Sen de beni anlamıyorsun, bana hak vermiyorsun... Onun yüzünden! Dudaklarını büzdü yaşlı profesör, birkaç saniye seyretti arkadaşını: - Şimdi ne yapacaksın? Akif omuzlarını kaldırdı: - Hiçbir şey, hayatıma devam edeceğim. Bundan önce neyse bundan sonra da o! Mithat Bey acıyarak baktı. Mantık yok olmuş, bütün duyguların yerini nefret almıştı... DEVAMI YARIN