"Cemile'yi ben de görmek istiyorum"

Zeynep, koltuğunda sessizce ağlayan Asuman Hanımın yanına yaklaşıp elini uzattı: - Halacığım, haydi vakit geldi... Cenaze töreni için önce camiye sonra da mezarlığa gidilecekti. Selim elinde telefon, gerekli organizasyonu yapıyordu. Ozan da yanlarındaydı. Hep birlikte Kerim Beyin lüks arabasına bindiler. Hazin bir tören oldu. Çok miktarda basın mensubu vardı etrafta. Tanınmış bir iş adamı olduğu için medyanın ilgisini çekmişti bu ölüm. Aile mezarlığına, anne ve babasının yanına defnedildi Kerim Bey. Kalabalık dağıldıktan sonra sadece aile fertleri kalmıştı mezarın başında. Zeynep, yavaşça mırıldandı: "Her şeye rağmen Allah'tan rahmet diliyorum sana Kerim Amca..." Asuman Hanım hıçkırarak yaklaştı: - Yaptığın onca şeye, hayatımı karartmana rağmen benim ağabeyimsin. Allah rahmet eylesin... En sona Selim kalmıştı. Yaklaştı, mezarın önünde çömeldi. Elini uzatıp toprağın üzerindeki birkaç çöpü alıp attı. Dudakları tek bir çizgi halini almıştı. Acı dolu bakışlarla süzdü toprak yığınını. Hiçbir şey söylemedi. Sadece kalkarken fısıldadı kimsenin duymayacağı bir şekilde: - Allah günahlarını affetsin... Hep birlikte çıktılar mezarlıktan. Selim kızına baktı: - Haydi Zeynep, artık vakit geldi... Zeynep dudaklarını ısırdı: - Öleceğim heyecandan. Ne olur bana destek ol Ozan... Genç adam sevgiyle gülümsedi. Asuman Hanım gözyaşlarını silerek atıldı: - Ben de gelmek istiyorum. Ben de görmek istiyorum Cemile'yi... Selim Bey başını salladı: - Haydi o zaman, hemen gidelim. Daha fazla bekleyemeyeceğim. Şoföre adresi verdiler. Dördünün de ağzını bıçak açmıyordu. Heyecan kilitlemiş gibiydi dudaklarını. Nefes almaya bile çekiniyorlardı. Kerim Beyin ölümüyle yasalar karşısında her şey Zeynep'e kalmıştı. Tabii sahip olduğu büyük servetten kardeşi olarak Asuman Hanım da ve feragat etmediği mallardan Selim de paylarını almışlardı ama esas mallar Zeynep'indi. Amcasının ölüm haberini alana kadar hayatının bundan sonrası için neler yapması gerektiğini bilmeyen Zeynep bir anda inanılmaz bir servetin sahibi olmuştu... Ozan önde oturuyordu. Selim Bey, Asuman Hanım ve Zeynep de arabanın arkasındaydılar. Zeynep babasına doğru eğildi: - Annemi yanıma almak istiyorum baba... Malikanede otururuz. Bundan sonra onun bakımından ben sorumlu olmak istiyorum. Bir daha onu bırakmak istemiyorum... Senin de gitmeni istemiyorum baba... Bunca senedir yaşanan hasret yeter artık. Ben sevdiğim insanlarla birlikte olmak istiyorum. Selim yutkundu. Gözlerini açıp kapadı: - Ben de gitmek istemiyorum kızım. Sizlerle kalmak istiyorum... > DEVAMI YARIN