"Evleniyor musun yoksa baba?!."

Faruk, Handan'ı bıraktıktan sonra bir süre sahilde arabasıyla dolaşıp evine gelmişti. Kızlar odalarında ders çalışıyorlardı. Onları aşağıya, yanına çağırmak yerine yukarıya kendi çıktı. Funda'nın odasının kapısını tıklatıp usulca açtı. Genç kız ders çalışıyordu. Onun saçlarını okşadı yavaşça. Genç kız irkilerek döndü, babasını görünce gülümsedi: - Ay baba, korkuttun, ne zaman geldin? - Şimdi geldim kızım. Ne yapıyorsun? - Ders çalışıyorum. Yemek yedin mi? Faruk kaşlarını kaldırdı: - Yemedim. Sizinle bir şey konuşmak istiyorum. Onun için geldim odana. Kardeşini de çağır istersen... İzin verirsen burada senin odanda konuşalım. Funda yerinden kalkıp tedirgin ve meraklı bir şekilde babasına bakarak küçük kardeşine seslendi: - Fulya, gel yanıma, babam çağırıyor. Küçük kız koşarak girdi içeriye, doğruca babasının kucağına atladı: - Canım babam, hoş geldin! - Hoş bulduk kızım, oturun bakalım şöyle, sizinle konuşmam lazım. İki kız da tam karşısına yerleşmişlerdi. Yutkundu Faruk: - Çocuklar, biliyorsunuz büyük bir acı yaşadık. Canımızı kaybettik. Alışmamız zaman aldı ama itiraf etmemiz lazım ki annenizin yokluğuna alışmadık ama kabullendik. Zor zamanlar da geçirdik. Ama hep söylenildiği gibi hayat devam ediyor. Yutkundu, lafı nasıl bağlayacağını düşündü. Sonra dudaklarını diliyle ıslatarak devam etti: - Çocuklar, sizler genç kız oldunuz, ben sizin problemlerinize erkek olduğum için yeterince eğilemiyorum, daha doğrusu anlamıyorum. Bizi çekip çevirecek, bize hayatımızda yardımcı olacak bir bayan yüreğine ihtiyacımız var. Fulya âdeta çığlık atar gibi bağırdı: - Evleniyor musun yoksa baba? Faruk dolaylı yoldan anlatmak istediği şeyin böyle net bir şekilde ortaya konmasına şaşırmıştı. Kekeledi: - Şey... Evet kızım, evlenmeye karar verdim. Bu demek değildir ki annenizi unuttum ama hayatımızı sürdürebilmek için bunun şart olduğunu düşünüyorum artık. Funda'nın yüzü kararmıştı bir anda: - Kim bu? Kiminle evleniyorsun? Faruk dudaklarını ısırdı. Kızının gözlerinin içine bakamıyordu... > DEVAMI YARIN