Genç adamın aklı karışmıştı!

Coş­kun bi­raz ra­hat­la­mış­tı. Ge­nel­lik­le mes­le­ki ko­nu­lar ağır­lık­lı ol­mak üze­re uzun bir soh­bet sü­re­si ya­şa­dı­lar Ar­zu'yla. Ba­lık­lar bit­tik­ten son­ra Ve­dat Bey el­le­ri­ni çırp­tı: - Şim­di ba­lı­ğın üze­ri­ne ye­ne­cek gü­zel bir tat­lı la­zım. Ne is­ter­si­niz Ne­ri­man Ha­nım? Hel­va, kay­mak­lı ek­mek ka­da­yı­fı, don­dur­ma? Ne­ri­man Ha­nım bir kah­ka­ha at­tı: - Ay kö­tü tek­lif­ler bun­lar Ve­dat Bey, ha­nım­la­ra tat­lı ik­ram et­me­yin ne olur, bak­sa­nı­za hiç dur­ma­dan ki­lo alı­yo­ruz. Ay­la Ha­nım atıl­dı: - Ama in­san da­ya­na­mı­yor, ben bu­ra­nın hel­va­sı­nı tav­si­ye ede­rim. Bil­di­ği­miz hel­va da de­ğil as­lın­da gü­veç kâ­se­ler­de ta­hin hel­va­sı­nı fı­rın­da pi­şi­ri­yor­lar. Ta­dı­na do­yul­mu­yor. Ve­dat fı­rın­da ta­hin hel­va­sı söy­le. Bu lez­ze­ti tat­ma­la­rı la­zım. Bu sı­ra­da Mit­hat Bey Coş­kun'a bak­tı: - Coş­kun Bey, si­zi bi­zim kür­sü­ye ala­lım. Ne der­si­niz? Dü­şü­nür mü­sü­nüz Cer­rah­pa­şa'yı? Coş­kun bu dam­dan dü­şer gi­bi so­ru­lan so­ru­ya bir an­da ce­vap ve­re­me­di, omuz­la­rı­nı kal­dır­dı: - Bil­mem ho­cam, hiç böy­le bir dü­şün­cem ol­ma­mış­tı. Ve­dat Bey ile­ri doğ­ru ha­re­ket­len­di: - Ben Coş­kun gi­bi bir asis­ta­nı­mı ver­mek is­te­mem ama onun is­tik­ba­li açı­sın­dan ba­kar­sam bu­lun­maz bir tek­lif de­rim. Ta­bi­i ki Cer­rah­pa­şa'nın im­kân­la­rı bu­ra­ya gö­re da­ha iyi. Eh bö­lüm baş­ka­nı da Mit­hat olun­ca... Mit­hat Bey kaş­la­rı­nı kal­dır­dı: - Şim­di­lik. Se­ne­ye Akif ge­le­cek bö­lü­mün ba­şı­na. Ve­dat Bey atıl­dı he­men: - Sa­hi o ne ya­pı­yor? Omuz­la­rı­nı kal­dır­dı Mit­hat Bey: - Bil­di­ğin gi­bi. Adam dur­ma­dan ça­lı­şı­yor. Dün ge­ce be­ra­ber­dik. Ne­ri­man'ın ye­mek­le­ri­ni çok se­vi­yor, haf­ta­nın üç gü­nü biz­de. Ama ha­ya­tın­da de­ği­şen bir şey yok. Tek ba­şı­na ya­şı­yor iş­te. Bir yar­dım­cı­sı var ya­nın­da. Ada­mı o ka­dın­ca­ğız çe­kip çe­vi­ri­yor. Bi­li­yor­sun ka­rı­sı­nı kay­bet­tik­ten son­ra hiç ev­len­me­di. Ve­dat Bey Coş­kun'a dön­dü: - Akif Ün­lü­er gi­bi bir ho­ca­nın ser­vi­sin­de ça­lış­mak her in­sa­na na­sip ol­maz Coş­kun. Ben­ce bu tek­li­fi de­ğer­len­dir oğ­lum. Ben se­nin yük­sel­me­ni is­ti­yo­rum. Bi­li­yo­rum ki ile­ri­de bu adam­la­rın hep­si­nin pa­bu­cu­nu da­ma ata­cak­sın sen. Coş­kun ya­vaş­ça "es­tağ­fi­rul­lah" di­ye fı­sıl­da­dı. Ak­lı ka­rış­mış­tı. Ger­çek­ten bu branş­ta olup da bu dua­yen pro­fe­sör­ler­le bir­lik­te ça­lış­mak için hiç­bir dok­to­run ver­me­ye­ce­ği şey yok­tu... DEVAMI YARIN