Hayretle baktı genç kıza!..

Ozan gözlerini kısarak baktı Funda'ya: - Bu kadın var olduğu sürece bizim seninle mutlu olmamız söz konusu değildi hayatım! Kimse bizim beraberliğimizi engelleyemez. İcap ederse seni alır götürürüm buralardan. Benimle gelir misin? Funda irkildi. Gözlerini kocaman açarak baktı delikanlıya: -Yani kaçacak mıyız? Ozan omuzlarını kaldırdı: - Neden olmasın? Gelmez misin benimle? Seninle uzaklara gideriz, gönlümüzün çektiği gibi yaşarız birlikte. Bir düşün, karışan, görüşen yok, dilediğimiz gibi bir hayat! Funda kekeledi: - Nasıl geçineceğiz peki? Her gün kafamıza estiği gibi yaşarsak ne yiyip ne içeceğiz? Ozan gizemli bir gülüşle cevapladı bu soruyu: - Sen orasını düşünme, seni yaşatmak benim görevim, elbet bir bildiğim var benim de... Genç kız bu gencin asıl niyetinin ne olduğunu anlamayacak kadar toydu ve hayatında ilk defa duygusal bir beraberliğin içinde, gözleri gerçeklere kapalı bir şekilde uçuşup duruyordu. Ozan saatine baktı: - Haydi, şimdi eve git, ben bir şekilde sana haber ulaştırırım. Ama daha önce yapmam gereken işler var. Benden haber bekle... Funda mutlu bir şekilde koşar adımlarla eve gitti. İçeri girdiği zaman küçük kardeşinin ağladığını gördü: - Ne oldu? Neden zırlayıp duruyorsun yine? Hıçkırıklar içinde cevapladı Fulya bu soruyu: - Handan Teyze gitti. Bavullarını toplayıp gitti. Bir daha gelmeyecek! Funda sinsi bir mutlulukla dudaklarını ısırdı: - İyi olmuş, o bizim annemiz değil. Kendini bir şey sanıp fazla ileri gitmişti... Evin emektar yardımcısı Fatma bu sözleri duymuştu. Tam o sırada durmadan ağlayan Fulya'yı sakinleştirmek için ılık bir bardak sütle salondan içeri girmişti. - Çok ayıp bu söylediklerin Funda! Handan hanım hiçbir zaman annenizin yerine geçmek için gelmedi. Çok şaşırdım böyle düşünmene... Omuzlarını silkti genç kız: - Hiç şaşırma, o adam gibi otursaydı namusuyla o zaman. Fatma irkildi. Hayretle baktı genç kıza: - Ne demek bu? - Tabii ya, babamı aldatmasaydı, sevgilisinin mektupları dolabında ne geziyor?..