"Hiçbir şey için üzülme kızım!.."

Hay­dar Bey sev­giy­le ku­cak­la­dı to­ru­nu­nu. Yü­zün­de ina­nıl­maz bir mut­lu­luk var­dı: - Sa­na çok te­şek­kür ede­rim Şev­val. Ba­na bu duy­gu­yu tat­tır­dın. Ar­tık va­rım yo­ğum bu gü­zel kı­zın. Siz­ler be­nim ev­lat­la­rım­sı­nız. Hiç­bir sı­kın­tı­nız ol­ma­ya­cak bun­dan böy­le... Şev­val mah­cup bir şe­kil­de te­bes­süm et­ti. Dü­rü­ye ba­şu­cun­da sev­giy­le gü­lüm­sü­yor­du. Şev­val çe­ki­ne­rek sor­du: - Hay­dar Ba­ba, im­ti­han­la­rım ne za­man? O ka­dar çok ça­lış­tım ki... Hay­dar Bey ba­şı­nı sal­la­dı: - İm­ti­han­la­ra da­ha bir ay var. Mü­ra­ca­atı­nı yap­tım ben. Bir aya ka­dar sen de to­par­la­nır­sın za­ten. Gö­re­yim se­ni kı­zım. Bu­nu da ba­şa­rır­san de­me git­sin... Şev­val min­net­le bak­tı yaş­lı ada­mın yü­zü­ne: - Be­be­ğin adı­nı siz ko­yun lüt­fen... Hay­dar Bey mü­te­has­sis ol­muş­tu bu tek­lif kar­şı­sın­da. Göz­le­ri do­lu do­lu ol­du. - Ha­zal ol­sun adı kı­zım. Adı gi­bi cey­la­na ben­zi­yor za­ten. Şu göz­le­re bak! Şev­val er­te­si gün has­ta­ne­den ta­bur­cu ol­du. Dü­rü­ye ya­nın­dan hiç ay­rıl­mı­yor­du. Ta­bur­cu ol­du­ğu gü­nün ak­şa­mı Hay­dar Bey ye­ni­den gel­di. Gü­lüm­se­ye­rek pem­be bir şey uzat­tı Şev­val'e: - Al ba­ka­lım, kı­zı­nın nü­fus kâ­ğı­dı. Ha­zal Ya­zı­cı­oğ­lu... Ai­le­min ye­ni fer­di... Şev­val mah­zun bir şe­kil­de al­dı nü­fus kâ­ğı­dı­nı. Ba­ba adı ha­ne­sin­de Ta­mer ya­zı­yor­du. Göz­le­ri dol­du ve dur­gun­laş­tı. Hay­dar Bey onun ne­ler his­set­ti­ği­ni an­la­mış gi­bi ya­nı­na otur­du ve el­le­ri­ni el­le­ri­nin ara­sı­na al­dı: - Hiç­bir şey için üzül­me kı­zım. Her şey dü­ze­lir. Şim­di se­nin dü­şü­ne­ce­ğin bu gü­zel kız... Bir ih­ti­ya­cın olur­sa he­men be­ni ara. Dü­rü­ye se­nin ya­nın­da bir haf­ta ka­la­cak. Son­ra­sı için bir yar­dım­cı ayar­la­rız. Şev­val yut­kun­du: - Çok te­şek­kür ede­rim. Du­dak­la­rı­nı ıs­lat­tı, san­ki bir şey söy­le­mek is­ter gi­biy­di. Hay­dar Bey göz kırp­tı: - Hay­ro­la? Bir şey mi var? - Şey... Ta­mer hiç me­rak et­mi­yor mu? Hay­dar Bey kaş­la­rı­nı çat­tı: - Bak kı­zım, Ta­mer be­nim oğ­lum, be­nim ca­nım, ci­ğe­rim. Ama bu ço­cuk ma­ale­sef böy­le so­rum­suz bir ço­cuk, ben­cil ve adam ol­maz bi­ri. Be­ni çok üzü­yor, dü­şün­mü­yor mu­yum sa­nı­yor­sun? Ne ola­cak ha­li? Ge­ce­le­ri uy­kum ka­çı­yor. Se­ni ta­nı­dık­ça bu ev­li­li­ğin onu adam ede­bi­le­ce­ği­ni dü­şün­müş­tüm. Se­ni sev­di­ği­ne, se­vip ev­len­di­ği­ne inan­mış­tım... Şev­val ce­va­bı­nı al­mış­tı. Gü­lüm­se­di yaş­lı ada­ma. San­ki des­tek ol­mak is­ter gi­biy­di... DE­VA­MI YA­RIN