İnanılmaz bir servete kondu

Nermin olanları dikkatle dinliyordu. İnanılmaz bir şey gerçekleştiği için heyecan içindeydi. Eğer kendisini tutmasa sevinçten çığlıklar atacak, çocuklar gibi bütün konağı zıplayarak dolaşacaktı. Bu muhteşem sevinci belli etmemek için dudaklarını ısırdı: - Tamam babacığım, sen nasıl istersen. - Yarın sabah erkenden gideceğiz. Bütün devir işlemleri yapılacak. Atölyeleri de geçireceğiz üzerine. Allah'tan kredileri bireysel olarak çektim hep. Hiç biri şirket adına değil. Benim bir emekli maaşım var. O da Bağ-Kur'dan, onunla ödesinler borcumu. Haciz gelirse ona gelsin. İtibarımıza gelince yok olacak ama yapacak bir şey yok. Bu saatten sonra varımızı yoğumuzu kaybedip gecekondulara taşınamayız. Haydi, yat uyu şimdi. Sabah çok işimiz var. Yanına vesikalık resim falan almayı unutma. Nermin fırladı, babasını kapıya kadar geçirdi. Yaşlı adam odadan çıktıktan sonra elleriyle ağzını kapattı. Sevinç çığlıklarına hâkim olamayıp bağırmaktan korkuyordu. Dişlerini ve yumruklarını sıktı. Yatağının üzerine çıkıp çocuklar gibi zıplamaya başladı. İnanılmaz bir varlığın tek sahibi oluyordu artık. Konak, bankadaki nakit, atölyeler, arsalar ve evler. Kumburgaz'daki muhteşem yazlık, hepsi ve her şey Nermin'in üzerine geçiyordu. Sabaha kadar uyumadı. Sabah olup da babasının fikrini değiştirmiş olmasından korkuyordu. Erkenden kalktı. Arif Beyin sesini duyduğu zaman kalbi yerinden fırlayacak gibiydi. Yaşlı adam salona girdi, uykusuz bir gece geçirdiği belliydi: - Hazır mısın Nermin? - Hazırım baba, istediğin zaman gideriz. Sen kahvaltı etmeyecek misin? Arif Bey elini kaldırdı: - Canım bir şey istemiyor benim. Şirkette bir kahve içerim yeter. Annene bir şey bahsetmedim üzülmesin diye. İşi bitirelim öyle söyleriz. Birlikte çıktılar. Nermin yol boyu konuşmadı. Yanlış bir şey söyleyip babasını sinirlendirmekten korkuyordu. Şirkete geldikleri zaman Refik Beyin de hazır olduğunu gördüler. Arif Bey başıyla işaret etti: - Haydi Refik, nereden başlıyoruz? Muhasebeci saygıyla başını eğdi: - Gidelim efendim. Ben noter Feridun Beyle görüştüm. Bizi bekliyor. Oraya gidelim, önce arabaların devrini yapalım. Ben listeyi hazırladım. Hep birlikte tekrar arabaya bindiler. Nermin göz ucuyla muhasebecinin elindeki listeye baktı. Uzayıp gidiyordu mallar. Yüreği yerinden fırlayacak gibiydi. Noterde işleri iki saate yakın sürdü. Şirketin arabaları ve kendi özel arabalarının hepsi Nermin'in olmuştu. Oradan tapu dairesine gittiler. Konak, yazlık, Arif Beyin üzerindeki iki arsa, bir bağ evi artık Nermin'indi. > DEVAMI YARIN